18.

Siema, siema :D

Jakość zdjęcia fatalna, żeby nie powiedzieć gorzej -.-'

Dziś kolejna część opowiadanka. Zdecydowałam się dodać ją wsześniej (bez spełnionych warunków), ponieważ jest ona dość krótka, ale mam nadzieję, że i tak okaże się równie ciekawa ^^

Zapraszam Was do czytania. :)

Część pierwsza TUTAJ  !

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------

CZ.17.

Dlaczego obce osoby wtrącają się w czyjeś sprawy? Co chcą przez to uzyskać? Czasami działają w dobrej wierze, ale częściej nie. Jaki cel miał w tym Tomek co chwila wypytując mnie dlaczego siedzę jak trup koło Marty? Za każdym razem, kiedy się na niego spojrzałam, z jego oczu dało się wyczytać takie nieme pytanie. Tak samo nieme jak moja odpowiedź dla niego. Nie wiedziałam jak on mógł się wtrącać w nasze sprawy teraz, kiedy przez cały ten czas, w którym moja sąsiadka była chora nikt z klasy się do mnie nie odzywał. Teraz nawet dziewczyny zaczęły się nami interesować. Kiedy błam sama nie byłam ośrodkiem sensacji. Wręcz przeciwnie. Byłam nikim. Teraz gwałtownie to się zmieniło. Czułam na sobie przenikliwe spojrzenia koleżanek. Wiedziałam, że w porównaniu z dawną mną, ta teraźniejsza ja zachowywała się zupełnie inaczej. Kiedyś na każdej lekcji chichotałam z Martą. Teraz obie siedzimy na przeciwległych krańcach naszej wspólnej ławki nie odzywając się do siebie. Zaledwie czasami mówimy sobie cześć, wtedy pozwalam sobie na lekki uśmiech. Jedyny w ciągu całego dnia szkolnego. Trwało to około tygodnia. Nie miałyśmy nic wspólnego, oprócz wspólnej ławki w szkole. Zastanawiało mnie to, dlaczego Marta nie przesiadła się do jednej ze swoich koleżanek.Fascynuje mnie to dzięki jej takiemu zachowaniu jeszcze bardziej. Ja się na pewno zmieniłam. Ale czy ona? Nadal ma koleżanki, jak kiedyś. Można nawet twierdzić, że teraz ma z nimi lepsze kontakty, bo nie spędza przerw ze mną, tylko z nimi. Nie wiem jednak czy jej się to podoba. Znam ją dość długo i z jej większości spojrzeń wnioskuję, że ona tylko robi dobrą minę do złej gry. Pewnie gdyby mogła to tak jak ja siadałaby sama na korytarzu, przyciągając do siebie kolana, mocno obejmując je dłońmi. Nie wiem czy tak jak ja też pisze pamiętnik. Czasami mam nadzieję, że kiedyś pewien zeszyt wypadnie z jej brązowej, modnej torby, i że będzie to zeszyt, z którego wyczytam odpowiedzi na wszystkie nurtujące mnie pytania. Taki dzień jednak nie nastąpi, bo życie to nie bajka. Niestety. 

------------------------------------------------------------

Proszę o każdą opinię i życzę miłego czytania :)

Oraz proszę o niekopiowanie tekstów.