the stars forget us 

Miałam dzisiaj mały wieczór wspomnień. Zdjęłam z półki mój gruby, czarny zeszyt, który codziennie wpadał w moje ręce w latach 2009-2012. Zapisywałam w nim wszystko to, co czułam w danej chwili. Nie zaglądałam tam dobrych parę lat. I dzisiaj kiedy tak próbowałam wrócić do tego wszystkiego swoimi myślami, jak wielkie ogarnęło mnie zdziwienie... że ja 80% tego wszystkiego zwyczajnie nie pamiętam. Wykreśliłam prawie cały okres liceum z moich wspomnień. I tak zagłębiając się w te zapiski pomyślałam, jaka ja byłam głupia. Gdybym mogła cofnąć czas nie zrobiłabym nic z tych rzeczy. Zupełnie nic. Ale, z drugiej strony... Już wiem jakich błędów nie popełniać.

Staram się pogodzić z myślą, że jedna z najważniejszych dla mnie osób wyjeżdża. Niby nie na zawsze, niby nie na koniec świata, ale i tak daleko. Za daleko. Już nie będzie wieczornych posiadówek przy zimnej już herbacie, this woman's work i new york. Trzeba będzie się przerzucić na skype. Chociaż to nie oddaje w najmniejszym procencie tego, co tak lubię w naszych wspólnych chwilach.

Na szczęście mam przy sobie największy Skarb. Skarb, który rehabilituje wszystkie przykre lata.

A na koniec - tłusta Zuzia