mali ludzie

Pokochałam Was istoty, które zwykłyście być niezauważalne przez źrenice i plamki żółte w zwierciadłach dusz miotaczy ognia, winopijców czy wielkich bohaterów o kamiennych sercach. Istotnie, zauroczyły mnie Wasze mdłe spojrzenia, szare włosy i milczące ciała. Zapragnęłam schować się wraz z Wami w cieniu Waszych mioteł, w przytulnym, skrytym za ludzkimi marzeniami kącie. Zbłądziłam,uważając się za Panią Tego Świata, właścicielkę wszystkich worków, wrzucając Was doń, a zaraz później bezpretensjonalnie, z odczuciem potęgi, miotając Was na wszystkie strony, tworząc niczym nie odznaczający się ogół. Pomyślałamam, że staliście się dzieki temu właściwymi towarzyszami, gdy obok mnie nie stoi nic, nikt, prócz pustej filiżanki po owocowej herbacie. By choć na chwilę poczuć ciepło, użyć do tego waszych linii papilarnych, linii mimicznych oraz przepływającej przez Wasze żyły krwi. Chciałam wykorzystać to, by na krótki moment, ułamek sekundy nie czuć zimna deszczu, twardości mgły i drżenia warg przy spływających łzach. Pokochałam Was, a zaraz potem nałożyłam na źrenice kolorowe soczewki, by ujrzeć większe nasycenie tęczy po wiosennym deszczu. 

Zabawne,

kiedyś wystarczyło

wziąć z Jego rąk kilka pigułek;

nasennych,

przeciwbólowych,

antydepresyjnych;

by za chwilę poczuć dotyk snu,

a potem obudzić się

i żyć z tym blaskiem w oku.

 Jutro Szczecin.

Odpływam-do poniedziałku.

Nie myślcie tylko, że będę tęskniła.

Już tęsknię.