Dawno tu nie pisałam. Post dr Dąbrowskiej skończyłam - 42/42. Jestem na 4 tygodniu wychodzenia, mogę już jeść mięso, ale na razie jakoś do niego nie wracam. Nigdy za bardzo go nie lubiłam.

 Mam jakieś obniżenie nastroju, które przejawia się m.in. dniem w piżamie, uczuciem zimna, zmęczenia, znudzenia - ogólnego zniechęcenia. :/ O ile ostatnio ciągle coś gotuję chętnie, tak dzisiaj ugotowałam kalafiornicę, a teraz bób i nie chce mi się go nawet ogarniać... ale trzeba przecież.

 Zostałam okularnicą. Jestem dalekowzroczna, toteż do pracy na komputerze czy przy czytaniu mam używać okularów. Ależ oczwiście, że te teraz leżą w kuchni, a ja ledwo co widzę. ;) Optyk zdziwił się, że to moje pierwsze okulary, bo wykryto, że powinnam nosić szkła o mocy +2.0, ale dostałam tylko +1.00, aby się przez rok przyzwyczaić, a potem zmienić szkła na mocniejsze. 

  Nie mam ochoty na kontakty ze znajomymi. Wszyscy mnie denerwują. Tak, mam PMS, ale te odczucia pojawiły się już przed nim... Niektórzy sądzą, że zorganizuję im wolny czas w ramach mojego z partnerem, inni liczą na melanż, a ja nie chcę się uginać i nagle zacząć pić, kiedy w ogóle nie mam na to najmniejszej ochoty. Generalnie - chujnia. Chyba mam za dużo czasu na przemyślenia, analizy i inne głębokie rozkminy. Nawet Simsy tu nie pomagają. ;) Książki również, chociaż są całkiem niezłe. Nie potrafię przysiąć przy danej czynności dłużej, zabieram sie za mnóstwo rzeczy na raz, bo chcę wykorzystać w jak najefektywniejszy sposób czas. Chyba z tego wszystkiego pójdę na balkon, położę się na leżaku i przeczytam kilka rozdziałów ksiązki. 

 Wniosek: PMS to zło. To on jest odpowiedzialny za moje szukanie problemów gdzie ich nie ma. A może jednak są, a po prostu nie chcę ich na co dzień widzieć?  (=_=)