Niebaśniowe życie. 

Odżywam. Na nowo znowu się rodzę. Mam nadzieję, że teraz na dobre. A to wszystko przez te wakacje i tych ludzi, którzy ciągle są gdzieś obok i na których zawsze można liczyć. I budująca jest świadomość, że oni też mogą liczyć i polegać na mnie. I wtedy człowiek czuje się potrzebny. I uśmiech wysyłany do innych, powraca ze zdwojoną siłą. A wszelkie kłótnie i nieporozumienia trzeba od razu wyjaśniać i przepraszać się wzajemnie, bo potem są wyrzuty sumienia.

Bo głupia byłam i dziękuję, że się stało, że zmądrzałam i pierwsza wyciągnęłam rękę do zgody, chociaż patrząc na "winę" - nie powinnam była tego zrobić pierwsza. I "przepraszam" ciężko przychodzi. Zwłaszcza w świeżych sprawach, chociaż w nieświeżych jeszcze gorzej, ale jak już człowiek powie i się wymieni tym usmiechem, to mu jakoś lżej na duszy i tak latać mu się chce. I to jest jak ze spowiedzią. Człowiek idzie taki skołowany, nie chce mu się i ociąga się, ale jak słyszy "ja odpuszczam tobie grzechy, idź w pokoju", to się wymienia właśnie takim usmiechem z Panem Bogiem i mu się tak lżej na duszy robi. I jak się wymieni uśmiechem z człowiekiem to też się tak robi. I w ogóle życie jest piękne i głupi jest człowiek, co tego nie widzi, a biedny ten, co mu życie to przysłania. I ludzie są świetni i wspaniali, chociaż czasem popełniają błędy i to jak każdy.

I jeszcze jedno. Musimy doceniać to co mamy, bo nie zdajemy sobie sprawy jak to jest wiele. A pstryk i nie ma nic. Pan Bóg dał, Pan Bóg zabiera i czasem tylko przypomina, mówiąc: "Ja cię, głuptasku kocham i daję ci, co najlepsze. I masz w życiu bardzo dużo i doceń to wreszcie.". Tylko tak przypomina, żebyśmy nie narzekali i byli radośni. Nie jako wesołkowate głupki, ale radośni wiarą, nadzieją i miłością.

BTW, inni naprawdę mają gorzej i bardziej pod górkę niż my.

I przeczytam całe Pismo Święte, pomalutku, w rok, zgodnie z planem ;)