moye.

"Felieton z wielkiego łoża"

A co, gdy nie czujesz się piękna? Pewna siebie? Co gdy kochasz ale ktoś gasi twój płomień w środku. Godzinami i tygodniami szukasz odpowiedz na pytanie;"gdzie popełniam błąd?". Przecież dajesz tyle od siebie, tak bardzo wyrażasz to co czujesz, jesteś cała dla niego... A on... a on najzwyczajniej jest. Gdzie dotyk pełny uczucia w twarz? Gdzie pocałunek bez okazji? ("Bo tak, bo kocham"), gdzie tych kilka miłych słów, które podkręcają w kobiecie seksapil?

Jak obudzić w nim choć namiastkę tego? Dlaczego całuje tylko podczas seksu? Dlaczego nie cieszy się ze mnie... Dlaczego nic nie powie.

To przecież chore, my kobiety potrzebujemy odrobine pychy. Uwielbiamy słuchać z ust naszych partnerów, że uważają nas za swoje boginie, że się ładnie wystroiłysmy... bo to dla nich... Dla naszych męższczyzny.

Czasami te niewyjaśnione momenty... właściwie niewyjaśniony czas który trwa, ze smutku przeistacza się w gniew, ogromny ból i chwile w której kobieta pragnie ucieczki.

Tak, tak... "wiedziałaś z kim się wiążesz", ale On przecież też wiedział. Jak to możliwe, ze mimo tych informacji można zakochać się tak odrazu, na zawsze i bezwiednie? Dlaczego los łączy tak różnie czujące dwie osoby? Ktoś musi cierpieć?

Do dzisiaj zadaje sobie pytanie;"czy każda osoba ma jakąś nakazaną misję w swoim życiu? Czy ktoś może być szczęściarzem i szczęśliwym umrzeć, zaś kolejny musi być cierpiętnikiem?".

Sama niewiem, czy wierzyć w Boga bo przecież wokół mnie tyle niewyjaśnionych spraw i smutku.

Kocham mnie? Czy jest ze mną, żeby nie być sam?

Tak strasznie cenię sobie każdą chwile w której on nagle obdarza mnie uczuciem(jakimkolwiek, nawet przytuleniem przez ułamek sekundy),że trumfuje ten moment aż do momentu, gdy zasnę.

Skąd we mnie aż tyle poświęcenia dla niego i tej miłości?