pierdoła

To przykre, że zamiast poprosić o wsparcie, czy też pomoc chowa się  głowę w przysłowiowy piasek i myśli przy tym, że więź która była - już nie istnieje, zniknęła bezpowrotnie. Owszem, ja również mogłabym być inna, bardziej otwarta i wyjść na przeciw, ale czuje, że moje zainteresowanie nie jest potrzebne, zresztą miałam przestać  chcieć być potrzebna, tam gdzie najwidoczniej potrzebna nie jestem, a więc ciach!

Mam mieszane uczucia, raz mi dobrze i szczęściwie, raz chciałabym za wszelką cenę cofnąć czas. Kiedyś o niej marzyłam, niecierpliwie wyczekiwałam, aż czas upłynie i będę mogła więcej, a teraz oddałabym wiele za chwile beztroski i spokoju, za ciepły zielony kocyk w słonie, za zapach ciasta drożdżowego i głosy wesołych smerfów zwinnie poruszających się po ekranie nieplazmowego telewizora. Ciągle żyję z jakąś ukrytą (głupią) nadzieją, że to kiedyś wróci, na moment chociażby, ale wróci i błogością otuli moje serce. Świat dzieci, tych małych i większych, pewnie nie zawsze, ale zazwyczaj, jest czymś tak czystym i spokojnym, że teraz stan taki jest niewyobrażalny i przeciwstawiam poprzednią tęsknotę do dorosłości z tęsknotą teraźniejszą do niefrasobliwego witania każdego dnia, wypełnionego nieśpieszną zabawą i śmiechem...a potem przychodzi w odwiedziny rzeczywistość dając wyraźnie do zrozumienia, że już nie dziecko, a kobieta, że już czas zrozumieć.