''A ja będę Twym Aniołem.. 

Krótkie dzieło ludzkich rąk ;) Chciałabym wam opowiedzieć historię o nieskazitelnej miłości, czystej, niewinnej. O miłości która rozwija się w harmonii, której świadkiem jest spokojny i piękny świat cudów. Gdzie każdy wschód słońca owiany jest słodką tajemnicą narodzin kolejnego poranka, a noc gwiaździsta kryje szepty pożądania i słodkiego bezpiecznego snu. W takim świecie miłość byłaby najważniejsza, byłaby potęgą łączącą wrogów i nieprzyjaciół. Niosła by nas przez życie podnosząc na duchu, dodając otuchy, i ogrzewając w mroźne zimy wieczory. Byłaby wiatrem przynoszącym świeżość pozytywnych zmian, byłaby morzem czułości, które wyrzuca na brzeg muszle ciepłych wspomnień. Chciałabym móc opowiadać wam o samych jasnych słońca promieniach, gdyby życie mogło choć na chwilę przystanąć, w momencie kiedy jesteśmy tak bardzo szczęśliwi, gdy czujemy że dotykamy nieba. Usiadłabym z wami na zielonej trawie pośród szumiącyc topoli, ukołysała do snu. Zanuciłabym melodię rozkoszną, natchnioną boskim słowem. Jedlibyśmy bułeczki z miodem popijając je nektarem mleka. Prowadziłabym was za rękę, nie puściłabym waszej dłoni, chroniłabym was, troszczyła się. I z uśmiechem na twarzy malowała barwne motyle na tle nieba. Każda burza stałaby sie mżawką, a każdy piorun olśniewającą emanacją przychylnych nam sił przyrody. Czyż świat nie byłby wspaniały ? Miłości... czegóż chcieć więcej ? Czegóż pożądać i za czym tak tęsknić ? Jednak raj nie jest wpisany w nasze księgi życia. Nie ma człowieka, który spotykałby same przyjazne anioły. Nikomu nie jest przeznaczone iść jedynie pośród świetlanych szlaków. Na drodze życia odnajduje nas smutek, i cierpienie, i rozpacz. I gorycz samotności. I gorzkie zranienia. I mrok odejścia bliskich. Jesteśmy ludźmi. Istotami obdarzonymi duszą, zdolnością kochania, tworzenia. Jednak jeśli umiemy tworzyć, umiemy też niszczyć. Bywa że kruszymy własne marzenia cele, ale też tłuczemy szkiełka w sercach innych. Potrafimy okradać innych, zabierać im to co najcenniejsze – wiarę, nadzieję... Życie... Ile wody musi przepłynąć w rzece, by człowiek pojął że znalezienie odtrutki jest w nas samych ? Gdybyśmy umieli podać sobie ręce, zamiast grozić pięścią. Stoimy na skrzyżowaniach, stoimy przed wrotami, stoimy nad przepaściami. Czekamy. Czekamy. Czekamy. Ja czekam na Ciebie. A Ty ? Czekasz na kogoś ?