...

Wystudiowany wzrok

Przepraszam bardzo, czy tutaj również

kwitną wspomnienia?

Czy odradza się nicość, aby ustąpić

miejsca poddanym, rzetelnie przegranym?

I choć idę, czynię to zbyt pobieżnie;

nie stawiam kroków dość równych,

aby posądzić mnie o malkontenctwo.

Przyglądam się z bliska

twojemu lustru; faktycznie,

do twarzy mi

z wystudiowanym wzrokiem.

I choć od paru dekad marzę,

aby wspomnienia odeszły na śmierć

bardzo idealną, to wiem: niegrzeczne są

dziś twoje stopy wędrowca.

Niepoprawne zdają się obawy,

że świt wkrótce o tobie zapomni.

Podzieleni granicą między ścianami,

porównuję nasze dusze - twoja obudziła się

zbyt wcześnie. Moja - wzgardziła

tutejszym powietrzem.

I runęła kurtyna, wzbiła się chmura pyłu.

Dojrzałam pośród zbyt dotkliwych

znaków zapytania ten drogowskaz,

co zawiódł mnie na wysypisko;

tam, gdzie mogę wreszcie odetchnąć

świeżym powietrzem.

Tam zamieszkała pękata kropka,

co wymknęła się spod pióra. Zagościł wiek,

którego puenty nie rozumiem.