...

Płakałam okazyjnie

Nie chciałam kochać na pamiątkę,

wbrew modlitwie.

Nie mogłam obudzić się

z tego znoszonego snu, czającego się

w zakamarkach umysłu.

Karmiła mnie wiara w nieznane;

w spokój, którego nie znosiłam.

Płakałam okazyjnie, ale rzewnie.

I choć wymykały się kolejne łzy,

nie mogłam przestać.

Wody były zbyt głębokie, by wypłynąć

na powierzchnię.

Pragnęłam zapalić światło, ale nie mogłam

odszukać źródła naiwności.

Piękne były twoje wołania o niedosyt,

cudowne zdawały się

nowo narodzone myśli;

rozkoszowałam się smutkiem,

co niezmiennie obarczał twoje usta.

Usiłowałam pokonać czas, lecz było

pewne: innymi prawami rządzą się

litery tutejszego alfabetu.

Więcej do powiedzenia ma skóra,

której ciepło wciąż czuję.

I choć tańczyły plamy światła,

a ziemia stawała się niebem - słowa

pryskały na wszystkie strony,

dzieliły spokój, który nie podobał się

tutejszym.

Na ziemię upadło kilka zbyt ciężkich serc.

Kulisty piorun spoczął na dnie.