...

Tylko spowiedź

Zapatrzyłam się w papierowy cień.

Dopatrzyłam się snu - przedtem

należał wyłącznie do mnie.

Rozkoszuję się zielenią myśli - zbyt młodych,

aby mogły mówić o przyszłości.

Wyprowadzona z równowagi

przez dotyk,

mianuję cię postrzępionym aniołem

dla mojej uległości. Nadaję imię, taszczone

niegdyś przez strach.

Tkwiłam w tym mieście, zamknięta

w czterech stronach świata. Moja bezsenność

przebiegała bez większych zmian.

Strażnik ciszy rozkładał

wyjściowy uśmiech - nie mogliśmy uwierzyć.

Biedne podeszwy przedeptały

połacie pragnień - czy pozostałeś człowiekiem,

za jakim uganiałam się,

szukając odblasku?

Rozkochiwałeś mnie w szkodliwej pamięci,

w jednostajności złudzeń, które były podporą.

Czy nie stanowisz cienistego jutra,

czekającego wybrednie

na swoją kolej?

To tylko proroczy, przesądny sen...

Tylko spowiedź, ponownie nieudana.