...

Nie boję się ludzi

Od bardzo dawna noc nie lśniła tak jasno.

Nie pamiętam,

kiedy ostatnio szukałam

twoich zasępionych myśli.

Wiem przecież jedno: świt

wzejdzie, zanim umilkną gwiazdy,

zanim odszukam drogę

powrotną do czasu, zbyt leniwego.

Odejdą smutne słowa, poczęte

pieczołowicie w kolejności

chronologicznej, porzucone na pastwę

chwili, wbrew życzeniom jutra.

Pozostało tutaj

jedno istnienie, dość krnąbrne:

niepewność przyszłości, ubogość

domku z kart.

Obiecam czystość łzy, rozkosz intencji.

Objawi się nam

ta sama wybitna sztuka,

którą odgrywałeś za czasów snu;

czeluść rozpostrze serce,

aby schwytać tych,

którzy urodzili się za późno.

Tak usilnie pragnęłam, aby bezmiar ciała

kolidował z lustrem - tam szukasz

czegoś jeszcze.

Nic nie rozumiem z tej modlitwy;

jesteś pewna, że zadedykowałaś ją

odpowiedniej osobie?

A może to litość odszukała cię pośród

martwych spojrzeń w siebie?

Nie boję się światła. Nie boję się ludzi.

Samotność, choć wyśniona, usiłuje

dostać się do duszy.

Zatańczę, choć wykradziono parkiet.

To tylko niedokończona łza.