Zakończenie autobiografii
Wyrosłam z samotności. Wykurowałam się
z marzeń, z jakimi nie warto
się sprzeczać.
Moje ciało unosi się ponad granice
istnienia, poza margines epitafium.
Jestem rozczarowana
takim zakończeniem autobiografii;
nie brak tu odpowiedzi
retorycznych,
pytań wydanych na pastwę
znaku zapytania.
Wymierzam szkarłatną, ciernistą kropkę,
aby strzegła dalszego ciągu.
To tylko balansowanie na trapezie,
rozwieszonym gdzieś
na granicy ściany i okna.
I choć oswaja nas ten moment,
gdy niebo kładzie się do snu, a poranek
wpełza na twarze - objawimy się
smutkom, objawimy tęsknocie,
która jak zwykle żebrze,
stale kocha się w publicznym niebie.
Wydostaję się ze zbędnych pocałunków,
zza kotary, która czule strzeże
mojej niewinności.
Tylko obserwowani przez użytkownika zagubioneepitafium
mogą komentować na tym fotoblogu.
30 CZERWCA 2024
30 CZERWCA 2024
30 CZERWCA 2024
30 CZERWCA 2024
30 CZERWCA 2024
30 CZERWCA 2024
30 CZERWCA 2024
30 CZERWCA 2024
Wszystkie wpisy