...

Niedosyt samotności

Zabrakło jasnozielonych gwiazd, uwitych

twoimi sprytnymi palcami.

Poczułam poważny niedosyt

samotności,

z którą nie warto się spierać.

Dziś w moim sercu

wylądował poranek -

lśniący od mgieł, w ziarenkach łez.

W ciszy unosisz

kilka zerwanych chmur,

piedestał nieba, gdzie wskrzeszono

obecność, jedno ułomne wyznanie.

Przykrywam się dokładnie

jeszcze jednym dniem,

przechodzę na drugą stronę ściany.

Zbyt przejaskrawione są

lamenty Boga,

aby zatrzymać to nieudane przedstawienie

choć na chwilę wytchnienia;

na moment,

który będzie kompasem przyszłości.

Podźwignie się w nas epoka,

która nauczy myśli latać;

zginiemy między bryłami słów,

oddalając się od czarnych łąk, od wrzosowisk -

tam utraciliśmy nagość.

Na wyżynach zakwitną łzy,

dając jak zwykle

zbyt kwaśne zakazane owoce.

To tylko następna złość do kolekcji.