...

Brakuje parkietu

Wtargnął kolejny płowy wieczór,

na samym wstępie spisany na straty.

Jest jeszcze jedna noc; ukryła się

za plecami księżyca.

Nie chcę obnosić się z pychą,

spychającą na przypadkowe dno.

Odnajdujemy tam wszystko,

co potrzeba do zadbanego życia -

garść przyciężkich pragnień,

oddech wspomnienia, zbyt okazała pustka...

Jest tam jeszcze ździebełko łzy,

z którą nie współgra czas,

jakiej nie chwali się pycha.

Czy warto chwalić samotność, kiedy jest

tak bliska przerywanej granicy

między oknem a drzwiami?

Tłamszę w sobie minione poranki,

pełne gwiezdnego pyłu, wolące pozostać

na osobności.

Zakrywam szczelnie wadę serca,

lituję się nad lękiem,

w jakim dostrzegam wykradziony oddech,

w jakim mieszka od dawna

stracone pokolenie.

Usycha zazdrośnie moje ciało, z nim dusza.

Więdną łzy, zasiane twoją dłonią.

Odnajdę na najwyższej półce

kurz, uduszoną przyszłość i resztkę popiołu;

doszukam się istnienia w czasach,

kiedy wiecznie brakowało parkietu...