minął czas, uspokoiło się życie, ustały kołysania.

ukazały się nowe, niedostrzegane trudności, razem z nimi ścieżka dobrego sposobu.
minęła era matki, trwa przejściowa era ojca, wiodąca do autonomicznej.
chwała wiekom, że dały mi te doświadczenia. 

jednakże. 

z dystansem minionych epok powracam do klęsk, które, na cale nieszczęście, najmniej pokrzywdziły mnie.

myślę o ciosach rzucanych na oślep.

te rzeczy mógł robić tylko człowiek o nikłej świadomości.
tak było.

sprowadza mnie do łez wspomnienie, niezwykłym pragniniem jest chęć skruszenia.

przecięcie nici może odda swobodę i zamknie epizod.

niedobrze jest mieć zamknięte ścieżki.

a kiedy już nie ludzi jest się bać,  niewiele stoi na przeszkodzie.

pora umieścić w planie 

przepoczwarzanie przeszłości.

cóż ma się stać teraz/?/

szczęścia
życzę