Poniedziałek

Jak wyraźnie wzkazuje zdjęcie, złamaliśmy zasadę i wpuściliśmy Reksia na wyro. Póki co jednak, zachowuje się na nim wzorowo- zobaczymy, jak długo to potrwa ;).

Anyway, dziś jest Dzień Lenia, jak widać na powyższym pstryku. Za oknem świeci słońce, pod którego wpływem cienie odbijają radosne kształty łódek, kutrów i mostków na rzece. Jej strumień płynie swobodnym nurtem na wschód, a drzewa nawet nie kołyszą się pod wpływem wiatru; starcza go tylko na tyle, by chciwie wcisnąć się przez otwarte okno i rozewrzeć szeroko reksiowe nozdrza (niuch, niuch- nie ma to jak świeże powietrze!). Jest ciepło. Jest wiosennie. Jest pięknie. W takich momentach mam ochotę wyjść sobie na taras, rozłożyć jakiś leżaczek, wziąć do ręki książkę i pogrążyć się w fantazji. Póki jednak temperatura nie przekroczy 20stu stopni, podejrzewam, że skończyłabym raczej utopiona w dreszczach i zasmarkana, niż zadowolona z relaksującej lektury ;).
Dzisiaj spędzamy dzień we trójkę. B., uwolniony od morderczego dnia pracy, rozsiedział się na łóżku na dobre, klikając raz po raz przyciskami na padzie od XboX-a (tym razem Assassin's Creed, ale część pierwsza) i teraz nawet odgłosy mordowanych gdzieś tam w Jerozolimie Templariuszy, nie jest w stanie zniszczyć tej ciepłej, wiosennej atmosfery ;). Reksio leży tuż obok B., zakopany po uszy w kocu "tygrysku". Od czasu do czasu wierci się, zmienia pozycję, ciamka, po czym zakopuje ponownie. Zasypia, cudaczek.
Szczerze pisząc, włos się jeży, jak pomyślę sobie, że Polska zasypana jest śniegiem, a moja rodzina, żeby wyjść z domu, potrzebuje ciepłych kurtek, szalików i rękawiczek. Brrr... :/. Współczuję Wam, Kochani. Nie mogę sobie w takiej sytuacji nawet wyobrazić śniegu w Waterford. Nosi mnie na samą myśl. Mnie egoistycznie cieszy ta świadomość, że tutaj zdecydowanie bliżej do bikini, niż futra. Niebawem zrobi się na tyle ciepło, że będę mogła ze spokojnym sumieniem łazić z gołym pępkiem i odkrytymi nogami ;). Na razie sprawa ta pozostaje w rękach marzeń, ale chciałabym, abyśmy z Bartkiem sprawili sobie niebawem rowerki. Może ładna pogoda, na drodze współpracy, pozwoliłaby nam na zwiedzenie okolicznych irlandzkich wsi i sfotografowaniu ich co ciekawszych zakątków :). Chciałabym także sprawić sobie koszyczek na kierownicę, w którego moglibyśmy wkładać naszego szczekota. IMHO, nawet pies ma prawo poczuć wiatr we włosach ;). Ach, jej, byłoby kapitalnie. Nie pisząc już nawet o kolejnej wyprawie w góry Comeragh, w które moglibyśmy także wyruszyć w towarzystwie naszej szczekającej istoty... :). Mam nadzieję, że w niedługim czasie, da się coś zorganizować.
Nawiasem pisząc, wczoraj Reks znów mnie zaskoczył i to niewąsko. Jak Wam już wcześniej pisałam, niedawno nauczył się komendy "pokłon", którą wykonywał wzorowo za każdym razem, gdy prosiłam o jej wykonanie za kawałek serka (yummy yum yum, reksiowy przysmak) czy chrupka. Wczoraj siedziałam wraz ze współlokatorką w kuchni, gaworząc o rzeczach, o których zwykle się w codzień gaworzy. Zajęta robieniem sobie manicure znajoma, znalazła w tempie ekspresowym psiaka pod nogami- notabene, Reksio wie, że Alina równa się żarcie, co zazwyczaj oznaczało zarcie darmowe (argh...). Oduczyliśmy go z B. skakania po kolanach, więc młody, wykorzystując swoją ponadprzeciętną inteligencję, począł intensywnie rozkminiać nad sposobem, jakim mógłby totalnie rozłożyć naszą kochaną przyjaciółkę na łopatki i zarobić na kęs jakiegoś frykasa. Wiedział, że bez niczego, to on nic nie dostanie. No, to ciach- Reksio stanął tuż naprzeciw zaciekawionej współlokatorki, spojrzał się na nią swoimi antracytowymi ślepiami i zaczął raz po raz kłaniać się przed nią jak paź przed królową, bez ówczesnego wydania komendy. Filigranowo i delikatnie, zgrabnie i zwinnie. Obydwie wraz z Aliną wybuchłyśmy takim śmiechem, że o mały włos wzajemnie się nie zaplułyśmy. Reksio nadal się nie poddawał; tańczył, obracał się jak pajac, po czym znów raz po raz zaczął ceremonialnie uskuteczniać ukłony. Coś, jakby chciał powiedzieć: no, mogę już dostać ten kawałek makaronu, czy nie?! Dostał. Za taki pokaz, dostał. Chodzi o to, że jestem dumna z tego, iż młody nauczył się nie żebrać, a po prostu wie, że bez pracy nie ma kołaczy ;). Bez wcześniejszego pokazu w postaci komend, jakich się nauczył, nie stara się narzucać. Przynajmniej czasami ;).

Życzę Wam słonecznego poniedziałku, Kochani. To chyba jedyny poniedziałek, który naprawdę mi się podoba :).