Głód

I jak tutaj być normalnym, skoro jeden utwór muzyczny może niemalże doprowadzić do załamania nerwowego? A mimo to wkładasz w uszy słuchawki i naciskasz "repeat". I tak przez pół nocy, a z każdym powtórzeniem coraz bardziej zapadasz się w pustkę, czujesz, jak jakieś uczucie, może strach, ściska Ci żołądek, ściska Ci serce. Toniesz w tej ciemności i chociaż cholernie się tego boisz, to równocześnie chcesz tego. I nie wiesz już, czy jesteś demonem, który chciał stać się aniołem, czy też aniołem, który zapragnął zasmakować grzechu. I ból i krzyk i łzy, które nigdy nie płyną po policzkach, chociaż cisną się do oczu. 

Jakże pięknie byłoby zapłakać.

I myślałem, że już... że już... że już... że już... że już... że już...

że już... że już... że już... że już... że już... że już... że już... że już...

że już... że już... że już... że już... i nie przejdzie mi to przez gardło. 

W snach podcinam sobie żyły, 

W snach umieram, każdej nocy, 

Widzę, jak rozrywam się na kawałki.