can u smile?

pierwsza nauczka dzisiejszego dnia:

nigdy nikomu więcej nie ufaj.

marzenia o kimś bliskimi mimo kilometrów.

legły w gruzach, wszystkie.

cudownie jest czuć że jesteś na zawołanie.

na każdy problem masz być lekarstwem.

na każdy krzyk i płacz ciepłą husteczką.

a codziennie niknąć w gąszczu rozmów.

boli mnie tak strasznie ludzka obłuda.

chociaż ponoć sama jestem obłudnikiem.

ufałam, chciałam nawet kochać mocno.

a dostaje mi się za to w dupę codziennie.

nie wiecie o mnie nic, ani najmniejszej części.

ale i tak macie swoje racje, gadacie jak najęci.

wcale żadne zdanie nie wbija mi igieł w serce.

w ogóle, przecież jestem tak chujowa, ze po co.

forever alone stało sie prawdą i zamieszkało ze mną.

tylko krzywe skośne oczka patrzą na mnie codzienie.

znają ten ból skrywany bardzo głęboko na dnie.

z zewnątrz jestem fajna. cudownie urocza ponoć.

wewnątrz mam chaos którego nie da się ogarnąć.,

gubię się sama w sobie, nie wiem kim jestem.

kim powinnam, kim chcę być, nic o sobie nie wiem.

wlewam w siebie wiecej żalu i budzę nienawiść.

chcę obok ciepłego człowieka, ale nie chcę ufać.

za wiele.

mam zbyt miękką skorupkę na sobie by przetrwać ten hejt.

jedno stuknięcie z zewnątrz i łamię się w sobie.

ale nie, nadal będę twardo udawać że wszystko dobrze.

jeszcze musiałam dzisiaj spotkać człowieka, którego nienawidzę najbardziej...