1.

I znowu tu wróciłam.

Jednak życie bez pisania nie jest życiem,

Ba! Nie godzi się nawet nazwać tego egzystencją.

Ale mam syf w głowie.

Gnijące pomysły i nadzieje, widok niczym cmentarz martwych płodów.

Rozgrzebywać nie ma sensu, nie da się wtedy uniknąć tego strasznego smrodu.

O, uwierzcie mi, rozgrzebane, martwe pragnienia śmierdzą naprawde paskudnie.

To jedna z tych rzeczy, których nie należy tykać.

Wiją się gdzieś w Twojej głowie, i nie umiesz,

Nie potrafisz się ich wyzbyć.

Miło byłoby zrobić w końcu krok w przód, przestać się cofać, wracać do punktu wyjścia.

Chcę coś zrobić, ale, och! Tak bardzo się boję!

Jak pierdolona obsesja, strach, choć żyjący w zwojach okrytych już pajęczyną,

Ciągle gdzieś tam się tli.

Do tego z dnia na dzień czuję, że tracę coraz więcej.

Czas niebawem może się skończyć,

W końcu ten sukinsyn robi wszystko, by płynąć jak najszybciej.

Tak, tak. Z każdą chwilą wiem, że nie wykorzystane szanse bolą najbardziej.

Taki ze mnie mały dureń.

I jak tu to wszystko pozbierać, naprawić?

Proszę, niech coś się stanie (albo niech coś doda mi odwagi!), bo powoli zaczynam tracić nadzieję.

Tak źle jest wiedzieć, czego się chcę, a nie potrafić tego zdobyć!