Jeśli człowiek uczy się na błędach, to dlaczego wciąż popełnia jeden i ten sam błąd? Zbyt dużo się zmieniło, zbyt wiele straciłam a za razem zyskałam. Mogło być teraz inaczej. W głowie krąży myśl  co by było gdyby . Miliony wydarzeń, wspomnień, jak można było postąpić inaczej. Bezsensu przecież, czasu i tak się nie cofnie, za nic. Jeden wielki nieogarnięty, bieg wydarzeń, lecz gdyby tak wrócić do września, postąpić inaczej, nie było by tego co jest teraz. Jest jedno wielkie nic. Kilka osób znikło, kilka się pojawiło. Nie ma Ciebie, to boli chyba najbardziej, ale przyzwyczajam się. Przyzwyczaiłam się do tego że byłeś, że każdy dzień spędzałam z Tobą, każdą wolną chwilę. Tak teraz przyzwyczajam się, że Ciebie nie ma i nie będzie. Nie żałuje. Nie mam czego. Przecież to co było sprawiało mi ogromną radość, mam teraz zajebist* wspomnienia, mimo że to przez nie, nie mogę zacząć normalnie żyć, to one mnie dręczą każdego dnia. Ciężko mi tak patrzeć na Ciebie i na ten cały teatrzyk każdego dnia, ciężko mi patrzeć na to co runęło, a teraz się niby nie znamy, nie znaczymy nic dla siebie.

Przyjaźń? Jesteście wy, ale jak długo będziecie nie wiem. Mam nadzieję, że nie znikniecie gdzieś za rogiem, że gdy się odwrócę wy nadal będziecie.

Dziwne uczucie. Nowe. Uczucie, chwilowej pustki i niechęci do wszystkiego za często zaczęło się pojawiać. Mimo wszystko jest przecież dobrze. Przecież tylko Ciebie nie ma, a reszta jest. Może AŻ Ciebie

Nie patrzeć się wstecz i zacząć znów od nowa. Najlepsze rozwiązanie.

A więc, niezależność, szczęście, witajcie. 

Są rzeczy, których chciałbym nie pamiętać
Ale żadnej z nich nie chcę się wyrzekać.