Będzie dobrze? cz.29

Okropny dzień. Trzy testy jednego dnia. Przecież to jest koszmar. Nie mając najmniejszych sił zwlekłam się z łóżka, spojrzałam na wyświetlacz telefonu, na którym widniało 10 nieprzeczytanych wiadomości. Nie chciałam się jeszcze bardziej dobijać tego ranka, dlatego od razu skierowałam się do łazienki. Zimny prysznic to jedyna rzecz, która pomoże mi się odprężyć. W kuchni czekali już rodzice razem z siostrą. 

- Dzień dobry. - powiedziałam kierując się do lodówki.

- Zrobiłam na śniadanie naleśniki. - powiedziała rodzicielka po czym podała mi talerz naleśników z owocami. Wiedziała co lubię. Wszyscy mieli dziś wyjątkowo dobre humory, co od dawna się nie zdarzyło. 

- Mamo, a co z Tobą? Jak się czujesz? - zapytałam 

- Dziękuję kochanie. Odzyskuję już siły. - odpowiedziała całując mnie w czoło

- Wiesz, ze nie powinnaś się przemęczać. - dodałam po czym mama tylko się uśmiechnęła i konsumowała dalej swój posiłek. Musiałam szybciej wyjśc do szkoły, miałam teraz do niej dłuższą drogę. Na miejsce przyszłam równo z dzwonkiem, moja klasa akurat wchodziła do klasy z nauczycielką, zamknęłam drzwi i skierowałam się w stronę ławki. Po drodze szukałam jednej osoby. Znalazłam ją po przeciwnej stronie klasy. Rafał posyłał mi swój słodki uśmiech, a ja musiałam się skupić i nie rozmarzyć się za bardzo. Pierwszy test sprawił i trochę problemów, siedziałam nad nim do końca przerwy, kolejny egzamin minął mi szybko, nawet bardzo, ale za to mojemu ukochanemu szło gorzej i tym razem to on siedziałam do końca przerwy. W ciągu całego dnia, nie mieliśmy nawet chwili, aby ze sobą spokojnie porozmawiać. Po wszystkich lekcjach chciałam poczekać na Rafała, wyszłam przed budynek i moim oczom ukazał się nie kto inny niż Łukasz. Od razu mnie zauważył i pomahał dobrze. W tej chwili nie wiedziałam co mam zrobić. W jednym miejscu moi dwaj ukochani faceci, którzy nic o sobie nie wiedzą. Spanikowałam. Dlatego podbiegłam do samochodu, aby nikt mnie nie zauważył.

- Co ty tu robisz? - zaczęłam od razu

- Jak to? Wysłałem Ci chyba z dziesięć sms-ów. Napisałem Ci, ze przyjadę po Ciebie do szkoły i porozmawiamy. 

- Nie mamy już o czym rozmawiać. Zadecydowałeś kogo wybierać. - już chciałam odejść z miejsca, kiedy usłyszałam jego słowa.

- Wyrzuciłem Monikę. - zgodziłam się wsiąść do samochodu i pojechać z Łukaszem porozmawiać. Rafał mnie nie widziałam, a przynajmniej tak mi się wydawało na tamtą chwilę. W mieszkaniu była cisza i spokój, wszystko było posprzątane, a śladu po blondynce nigdzie nie było. Chyba naprawdę mnie kocha i jest w stanie zrobić dla mnie wszystko. Wytłumaczył mi wszystko, powiedział, że dziewczyna już więcej tu nie wróci. Uwirzyłam mu, zgodziłam się wrócić do mieszkania. Wieczorem wybrałam się do rodzinnego domu po rzeczy, które ostatnio tam zostawiłam. Oznajmiłam rodzicom, ze mój ukochany przyjechał i wracam do jego mieszkania. Oczywiście nie podzielali mojego entuzjazmu. Wracając rozdzwonił się mój telefon.

- Michalina? Możemy się spotkać? - po drugiej stronie słuchawki usłyszałam znajomy głos.

- Teraz? No dobrze. Ale nie mam zbyt wiele czasu. - po dziesięciu minutach byłam na miejscu, a wchodząc do lokalu, od razu znalazłam Rafała.

- Kim był ten facet z którym rozmawiałaś dzisiaj pod szkołą? - rzucił od razu z grubej rury.

- Kochanie.. To bardzo skomplikowana sytuacja. - odpowiedziałam szukając w głowie wiarygodnego kłamstwa

- Chciałbym wiedzieć z kim moja dziewczyna się spotyka. 

- Dobrze. To mój były. - skłamałam - dawno zerwaliśmy, a on cały czas nachodzi mnie i chce żebym wróciła do niego. Strasznie nalegał dlatego pojechaliśmy na kawę, tam dałam mu ewidentnie do zrozumienia, że jest to koniec, bo mam kogoś innego. Kocham tylko Ciebie. - powiedziałam łapiąc chłopaka za rękę. Ten ku mojemu zdziwieniu uwierzył mi. Uwierzył w każde moje słowo. Byłam szczęśliwa, że udało mi się wybrnąć z tej sytuacji. Życie na dwa fronty to nie jest łatwe. Muszę w końcu zdecydować, którego bardziej kocham. Łukasza, czy Rafała.. 

Waszym zdaniem z kim powinna być główna bohaterka? ;)