Wspomnienia nie znikają, jak śnieg..

Chciałabym cofnąć czas o trzy lata. 

Nie żyłabym wtedy w kłamstwach, które powoli mnie wyniszczały doszczędnie. 

Bezsenność, ból, strach..

To wszystko we mnie siedziało przez długi czas, aż w końcu nie wytrzymałam.

Musiałam się przyznać, wiedziałam jak się to wszystko skończy,

ale chciałam wierzyć, że tak nie będzie, że On taki nie jest. 

Kontakt się zerwał - zaczęło się piekło. 

Obgadywanie, wyśmiewanie, rozpowiadanie.

Wtedy dowiadywałam się powoli kto jest prawdziwym przyjacielem, a kto fałszywą kurwą.

Kto jest wart uwagi, a kto nie.

Nie wytrzymywałam z tym wszystkim,

uśmiechałam się choć wcale nie byłam szczęśliwa. 

Świat mi się zawalił, nie tylko przed tym jak się dowiedział, ale i w czasie -

miałam wyrzuty sumienia.

Problemy tak mnie wyniszczały, że przestałam sobie radzić.

Nie zdałam. Zawiodłam. Nie chciałam.

Prawda zawsze wychodzi na jaw, dlatego lepiej żyć ze sobą w zgodzie.

Być sobą, a nie kimś - to najpiekniejsze, co mogłoby człowieka spotkać.

Teraz uśmiech pojawia się u mnie częściej, cieszę się będąc sobą.

Radzę sobie bez Niego dobrze.

Uczę się teraz na błędach, nigdy więcej nie popełnie podobnego. 

Nie wiem czy potrafię jeszcze kochać.