Welcome in my world... 

Kolejna z moich ozdób  swiątecznych.

Jestem pomiędzy tymi dniami, które przynoszą mi wspomnienie z przed 17 lat.

Właśnie wtedy czułam się jakby mój świat się skończył.

Byłam tak załamana, że przemknęło mi przez głowę, iż dobrze byłoby umrzeć.

Pomyśleć, że 17 lat mogłam już lezeć w grobie.

Wczoraj słuchając Silbermond- Symphonie ( ta piosenka jest z tym wszystkim związana)

dotarło to do mnie. Jak wyglądałby świat bede mnie? Jak moja śmierć wpłynęłaby na wszystko

i wszystkich? Doszłam do bardzo smutnych wniosków.

Przede wszystkim moje odejście zniczyłoby moją mamę. Dom, w którym mieszkam byłby do dziś

opuszczoną ruiną.

Warto było przetrwać. Nie ponieść sie chwilowemu upadkowi.

Zacisnąć zęby i znieść kolejno drwiny, samotość, alkoholizm, odrzucenie, złamane serce i utratę marzeń.

Było warto, bo dziś widzę siebie jako WYGRANĄ.

Przeszłam swoje i udowodniłam, że wszyscy mylili się w stosunku do mnie.

Podziwiam siebie, zwłaszcza w kontekście, gdy obija mi się o uszy wiadomość o śmierci nastolatków.

Mogłam to zrobić. Miałam mnóstwo usprawiedliwiających mnie powodów.

Jednak przetrwałam.

Dziś siadam w myślach obok tamtej siebie z przed lat.

Wiem, co czuje. Widzę łzy. Przytulam ją i płacząc mówię, że to minie.

Że nie wszytko mi odbiorą, chociaż teraz się tak czuję.

Pewnego dnia obudzę się i spojrzę na siebie w odbiciu lustra. Ujrzę wtedy silną,

odważną, zdeterminowaną osobę, która sobie zawsze poradzi.

Ujrzę kogoś kto spęłni inne marzenia.

Ujrze kogoś, kto wygra z tamtym światem.

Kogos, kto będzie żył jak chce.