121.

nie wiem czy dalsze prowadzenie tego photobloga ma jakikolwiek sens.

cześć.

oddam bukiet rozczochranych myśli w dobre ręce perswazji.

możesz cierpieć, możesz stać się najgorszym człowiekiem, ale po chuj? podnieś się, weź głęboki wdech, zatrzymaj powietrze w płucach i pomyśl: ktoś kto ma gorzej daje radę, więc czemu nie ja? wypuść powietrze uśmiechnij się i spełniaj marzenia, bo do tego zostaliśmy stworzeni !

kilka wypitych toastów, a Ty już myślałeś, że jestem Twoja.

i dziś jesteś nikim, choć kiedyś byłeś wszystkim.

każdy z nas ma osobę, w którą mógłby wpatrywać się bez opamiętania.

uśmiecham się do tamtych dni, słów i uczuć.

zdaję sobie sprawę z tego, że to co było między nami było złożone bardziej niż origami.

zawsze jest zajebiście, do czasu.

trzymamy poziom na imprezach, bo ciężko nam utrzymać pion.

tak po prostu zwyczajnie i bez zobowiązań go kocham.

podświadomość wpoiła mi Ciebie w myśli.

inaczej jest, gdy rozpierdolisz komuś związek a inaczej jak ktoś rozpierdoli Tobie, no nie?

myśli głębsze niż dekolt.

brakuje mi osób, z którymi kiedyś tak wiele mnie łączyło.

nasza meta była o dwa kroki stąd.

wykańcza mnie fałszywość ludzi mi tak bliskich.