Piszemy ze sobą, a ja mam wrażenie, że znam Cię od zawsze. Słowa przychodzą mi tak naturalnie, jak oddychanie. Czuję się lekka i taka szczęśliwa. Uśmiecham się jak głupia, kiedy żartujesz. Jak dziś zobaczyłam Twój uśmiech, to odpadłam. Jesteś tak popieprzenie urocza, że nie mogę tego znieść. Jak można być tak pięknym człowiekiem? Nawet nie mogę udawać, że mnie nie obchodzisz, bo kiedy tylko przechodzisz obok, nie mogę się powstrzymać przed patrzeniem na Ciebie. Mam wrażenie, że przyciągasz wzrok każdego. Bo jak można nie patrzeć? Jesteś definicją gracji i piękna. Masz w sobie spokój, który działa na mnie nawet wtedy, kiedy tylko ze sobą piszemy. Boję się jedynie, że dziś padło tyle różnych słów, a w poniedziałek znów będziemy nieznajomymi. Nie chcę tego, ale nie jestem w stanie rozmawiać z Tobą w obecności Twoich koleżanek. Mam ochotę wziąć Cię za rękę, wyprowadzić gdzieś, gdzie nie ma nikogo i patrząc Ci w oczy rozmawiać na wszystkie tematy świata. Ponieważ kiedy nasze spojrzenia się spotykają, nie ma już nic innego, oprócz Ciebie. Cały świat znika. I chyba się w Tobie zakochałam. Powstrzymywałam się z całych sił, ale już nie chcę. Zwłaszcza po dzisiejszym dniu. Teraz mam nadzieje i czuję, że może się udać. Że możesz być w moim życiu. Tylko muszę przestać być tchórzem. I tak, jak powiedziałaś, przestać wszystko analizować...