Nie ma nic oprócz nas... 

Minęło tyle lat. Tyle lat odkąd ostatni raz myślalam o tym chorym gównie, które fundowałaś mi, kiedy byłam dzieckiem. Pierdolone obietnice, których nie byłaś w stanie spełnić. Miałaś mnie za nic. I tak właśnie się czułam przez wiele lat. A dziś siedzisz na przeciwko mnie. Twoje włosy straciły blask, na Twojej twarzy pojawiły się zmarszczki, a oczy pierwszy raz w życiu są ciepłe. Patrzysz na mnie, jakbyś coś straciła, a jednocześnie odzyskała w tym samym czasie. Pierwszy raz mam wrażenie, że widzę w Twoim spojrzeniu jakieś uczucie. Żałujesz tych lat, kiedy Cię nie było? Żałujesz, że potraktowałaś mnie w taki sposób? Żałujesz, że nie znasz prawie w ogóle swojej córki chrzestnej ? Czy patrzysz na mnie i dochodzi do Ciebie, że całkowicie dorosłam, a ty to wszystko zjebałaś w takim pięknym stylu? Może mogłabym Ci wybaczyć. Może mogłabym patrzeć na Ciebie i nie widzieć tej pieprzonej egoistki, która nigdy mnie nie kochała. Ale nigdy nie pozbędę się tego całego gówna z mojej głowy. Już zawsze będę złamana w środku, skrzywiona przez Ciebie. Choć moje wewnętrzne dziecko wciąż czeka. Wciąż czeka na jedno słowo od Ciebie. "Przepraszam".