Za każdym razem, kiedy od Ciebie wyjeżdżam łudzę się, że tym razem nie będziesz mnie odpychać. Wystarczy, że znikam Ci z oczu i już przestaję istnieć. Nie chcesz mnie, a ja odczuwam to każdą najmniejszą częścią ciała. W jednej chwili mnie przytulasz i całujesz, a w drugiej wszystko w Tobie krzyczy, że masz mnie dość. To huśtawka, której nie potrzebuję. Przez ostatni rok miałam jej zbyt wiele. Mam dość odrzucenia i ciągłego bólu. Wiem, że jestem trudna, ale gdybyś tylko wiedziała, ile bym dla Ciebie zrobiła. Na Twój widok wyskakuje mi serce, a kiedy Cię przytulam czuję się najbardziej sobą. Dałabym Ci cały świat, jeśli to by Cię uszczęśliwiło. Wiesz dlaczego ciagle patrzę na Ciebie? Bo jesteś sztuką. Najpiękniejszą sztuką jaką dane mi było oglądać. Czasem chcę się napatrzeć na zapas, żeby potem odtwarzać ciągle w głowie Twój obraz. Bo boję się, że zapomnę jak wyglądasz, jak pachniesz. Boję się życia, w którym Cię nie ma.
Stoję w miejscu, które kocham najbardziej na świecie i jednocześnie nienawidzę. Myśle, że nigdy już nikogo nie pokocham, bo mam wrażenie, że oddałam Ci już wszystko, że nic ze mnie nie zostało i przeraża mnie to, bo nie chcę być sama. Wstydzę się tego, jak ostatnio pokazałam Ci moją słabość. Teraz też zaciskam zęby, ale łzy lecą. Nie mogę tego powstrzymać, zrobiłam się słaba i podatna na każde, nawet najmniejsze, gówno. Zakrywam mój smutek złością i przepraszam Cię za to. Zawsze wszystko niszczę. Ostatecznie jestem nikim...