Nie znoszę siebie za to, że czasami nie potrafię ogarnąć tego co robię.

Że jak zdaję sobie sprawę z tego co zrobiłam - jest już za późno.

W takich chwilach mam ochotę palnąć sobie w głowę.

Zielona Góra - kolejna podjęta przeze mnie decyzja. Czas na jakieś zmiany, na w pewnym sensie odizolowania się od ludzi których znam od przeszłości. Nie wiem na jaki czas, nie wiem czy ziści się marzenie o tym żeby ulokować się tam na stałe.

Marzenie? Raczej ucieczka.

Uczucie ograniczenia mnie przytłacza, powoduję, że nie chcę mi się kompletnie nic robić ze swoim życiem. Dlatego też muszę wreszcie pozwolić sobie na zadecydowanie o swoim życiu.

Wciąż słyszę, że powinnam wreszcie coś zrobić ze sobą. Tak? Super ale kiedy pozwolicie mi samej decydować co jest dla mnie dobre lub złe?

Już dawno bym coś zmieniła, jednak nie mogłam bo przecież każdy mój pomysł jest chory?!

Tak więc : praca, zmiana otoczenia, nowi ludzie, studia...

Czasem marzę o uczuciu spokoju.

Zapomniałam kompletnie jak to jest czuć wewnętrzny spokój.

Parę lat temu nie pomyślałabym, że utknę w takiej życiowej dziurze.

Miałam tyle ambicji w sobie, nie wiem gdzie to wszystko się podziało.

Potrzebuję czuć się potrzebna. Czasami. Chyba? Nie wiem.

Chciałabym kiedyś powiedzieć sobie z uśmiechem na twarzy, że czuję się w swoim życiu spełniona.

Tak wiele złych decyzji podjętych lekką ręką, bez zastanowienia.

Czy to wszystko się jeszcze ułoży?

Dlaczego przestałam informować siebie i innych o tym co czuję.

Czuję się czasem taka zimna w środku.

Taka w pewnym sensie pusta. Zimna.

Jestem w tej chwili taka słaba. Czuję się słaba i mam nadzieję, że jak wyjadę to coś się zmieni.

I dlaczego wmawiam sobie wciąż, że jestem samowystarczalna?

Że niczego nie potrzebuję do szczęścia.

Nawet przestałam się starać żeby czuć się szczęśliwą.

Chyba nie mogę. Już.

Przeprosić chciałam za moje nieludzkie ja. Za moje alter ego, które pojawia się nieproszone zawsze wtedy kiedy nie powinno.

To złe, którego najczęściej tak bardzo się obawiam, bo nie umiem nad nim zapanować.