Give me more 

Znowu tutaj wylądowałam chociaż nie spodziewałam się, że kiedyś jeszcze to nastąpi.

Chyba wracam tu gdy czuję pewną pustkę...

 Czuję pustkę.

Minęło tyle czasu. Tyle miesięcy, dni.

Jest lepiej, dużo lepiej.

Wyszłam na prostą, poczułam smak innego życia.

Nie czuję już żalu do samej siebie i dyskomfortu bycia kimś kim na szczęście już nie jestem.

Oby tylko tamto "ja" nie wróciło.

Chciałabym też wyrazić smutek z utraty wielu bliskich osób, widocznie tak musiało być.

Czas przemija, ludzie się zmieniają, odchodzą, inni przychodzą na ich miejsce.

Taka najprawdopodobniej jest kolej rzeczy.

Dobrze, że wszystko co dobre mimo wszystko jest w pamięci.

Nie chciałabym też niczego zmieniać.

Pisząc to robię sobie rachunek sumienia, taki w sumie co roczny, dla samej siebie.

Cudownie jest wyjść na prostą, mieć swoje cztery kąty, życie, przyjaciół.

Nie musieć topić wszelkich smutków w hektolitrach alkoholu.

Właśnie.

Alkoholu już nigdy nie będziesz dyrygował moim życiem, nawet w te podłe jesienne wieczory nie ma dla Ciebie zbyt dużo miejsca.

Sięgam po Ciebie sporadycznie z umiarem i rozumem, który niegdyś omamiłeś.

Przepraszam za wszelkie moje beznadziejne zachowania, słowa, czyny...

Obym już nigdy więcej nie musiała czuć wstydu.

Rachunek sumienia zrobiony, odpokutowałam.

Czuję się świeżo, nowo.

Wartościowo i świadomie.

Zgodnie ze samą sobą.

Kobieco i zarazem męsko.

Odważnie...

Stąpając twardo.

Więc skoro wyprostowałam wszystko?

Dlaczego pustko mnie nie opuszczasz?

Pragnę z całych sił móc wierzyć, że TY to naprawdę TY.

Że dasz mi to czego nie kupię w żadnym sklepie za żadne pieniądze.

Jak nie teraz, to kiedyś tam..

Stopniowo, po mału...

Malutkimi kroczkami dasz mi siebie

a ja postaram się dać z siebie to co najlepsze.

Jestem silna, twarda, gotowa do poświęceń.

Odrzucając egoizm.

Pustko przemiń.