Wszystko przelatuje mi pomiędzy palcami...

"Banalny słońca wschód, przewidywalny zachód,

poranki nie cieszą mnie, rozczarowują noce."

Może nie do końca... ale czuję się tak cholernie dziwnie, słucham starej muzyki, czytam przeczytane już przeze mnie książki, zatapiam się w mniej lub bardziej istotnych wspomnieniach, wracam do miejsc, które wiele dla mnie znaczą.

Chciałabym nie czuć...

Chciałabym nie widzieć..

Zastanawiam się z jak wielkimi człowiek musi borykać się problemami, że postanawia odebrać sobie życie w tak desperacki sposób.

W tak okrutny sposób, nie myśląc o innych, których zostawia, nie zbaczając na to, że wszystko można jakoś naprawić....

Jak strasznie trzeba być zdesperowanym...

Jak cholernie trzeba być samotnym, że nie ma się nawet komu zwierzyć i poprosić o pomoc.

Kiedyś nazwałabym to zwykłym tchórzostwem.

Jednak w tej chwili...

Czasu cofnąć niestety nie można.

Ani słów, ani czynów.

Czy życie faktycznie musi być tak okrutne, że jedynym wyjściem z niektórych problemów musi być własna śmierć?

Czy tylko w taki sposób można je rozwiązać?

Czy jest to wyższa szkoła jazdy dla tych najsilniejszych?

Boli...