Byłeś tylko ja i Ty, jednocześnie, razem zespoleni. I nicość. Nieskończoność cielesnych zmagań dobra ze złem. Twój pot miał smak oliwy, Twój dotyk sprawiał,że płonęłam. Nie zdawałam sobie sprawy jak to jest nie mieć tchu, jak to jest być pozbawioną ducha... A potem? Albatrosy. Jeden jedyny,a jego smak, cierpki i duszący wypełniał moje płuca nieskalaną szarością. Widziałam błysk w Twoich oczach, czułam nienamacalne pożądanie i chęć czegoś więcej. Ubrałeś się i odeszłeś, bez słowa, ot tak po prostu. Nie goniłam Cię, nie zależało mi. zmieniłeś mnie, za każdym razem mnie zmieniałeś. Fizycznie i psychicznie byliśmy jednością, druga połówką tego samego owoca,a jednocześnie kimś zupełnie odrębnym, innym. Wiem,co czułeś. Ten jeden albatros, zmienił wszystko. Razem z dymem wypuszczanym przez moje ciało ulatywały gdzieś moje własne zasady, moralność którą sama sobie wpoiłam. Stałam się takim, jak tym stworzeniem z krwi i kości. Od tamtej pory palę tylko albatrosy. I piję ciemną, mocną, gorzką kawę. I szukam Ciebie, choć wiem,że to próżne szukanie. Zdaję sobie sprawę,że Ty mnie nawet nie pamiętasz... Czuję jak uciekasz, jak wymykasz się z dnia na dzień i z nocy na noc z mej własnej pamięci. Czy Ty tam naprawdę byłeś? Może tylko w trakcie nikotynowego snu sobie Ciebie-ideała-wyśniłam? Krew krąży niemiłosiernie w moich żyłach. Odnajdując Ciebie odnajdę swój własny sens. Miłości, której nigdy nie powinno być powiem butnie "cześć",a potem zanurzę się w niej, dam się opętać pragnieniu i zacznę pić, spijać każda kropelkę tej egzystencjalnej ambrozji, chcę umieć żyć, umieć znowu zapuścić korzenie, iść przez życie z dumnie uniesioną głową. Gdzie jesteś?