*nasz Kocur*

Czemu to wszystko jest takie trudne?

Dlaczego człowiek nie może mieć jednej wytyczonej drogi, konkretnego celu i konkretnej wiedzy na temat czego chce w życiu.

Zmaga się tylko z drogowzkazami życia, z wielkim mętlikiem w głowie, bo na dobrą sprawę nie wie czego i kogo chce.

Czuję, że cofnęłam się kilka lat wstecz.

Burdel, po prostu burdel niesamowity, widzę, że wiele rzeczy nie ma totalnie sensu, nie ma po ich ciągnąć za sobą, bo tylko sobą wadzą.

Upierdliwe małe szczegóły- chociaż nie, szczegóły, które mają wpływ na moją przyszłość.

Staram się jakoś to ogarnąć, ale ostatnio nie potrafię.

W pracy przelatuje to obok mnie niezauważone, za wiele rzeczy do zrobienia, za wiele naraz bym chciała żeby mi tłumaczono i żebym się uczyła, ale za to jak wracam do domu do pustego łóżka i zdaję sobie sprawę, że nie ma obok mnie absolutnie nikogo, nikogo kogo bym chciałą, czuję się taka mała i niezauważalna.

Wszystko zaczęło się toczyć wokół jednego.

Czuję, że całę życie przelatuje mi między palcami jak piasek, a ja nic nie potrafię z tym zrobić!

Nie mam siły na to wszystko.

Najchętniej bym pierdolnęła wszystkim i wyjechała daleko od wszystkich, i niech nikt nie pisze, nie dzwoni i się nie interesuje, bo może zacząć to całe śmieszne życie od nowa.

Bez Tego Jedynego,

Bez Tych Wszystkich Moich Facetów, któych nazywam przyjaciółmi,

I bez Tych Fałszywych Suk.

Coraz częśćiej powtarzam Nienawidzę ludzi..../

.....