tęsknię za tymi chwilami, za ludźmi, za wydarzeniami. w głowie chomikuję te najpiękniejsze. przygotowania do studniówki - zapiekanka w pudełku, zajadana i popijana herbatą, na szybko, bo trzeba zaraz biec na miasto, szpilek brakuje. sobotnie prostowanie włosów i Marcel, który krzyczy "MAMA! Nie lusaj cioci wosów! Cioo Ty lobis?!". Tysiąc fotografii, które dalej przechowuje na laptopie i oglądam, bo było pięknie. I rozmowy w nocy, do późna, bo wcześniej nie było czasu. I układanie planów na kolejny dzień, bo pracy tyle, że głowa mała. Balkonowe sceny, które sprawiały, że serce biło mocniej. książki czytane po kątach, bo ważniejsza powinna być historia, ale co z tego, skoro Eleonora i Park podbijały serce. świąteczne życzenia przesyłane gdzieś przed wigilijną kolacją. i głośne modlitwy z prośbą, żeby jakoś przetrwać maj. motywujące sms'y na kilkanaście minut przed wejściem do sali. siedzenie do pierwszej w nocy i oczekiwanie na wyniki. wszystko było takie piękne..
a teraz ta szara tęsknota - za czerwoną sukienką, za marzeniami, za rodziną, przyjaciółmi, za Nim. czasami wszystko tak po prostu się psuje..