nie było mnie jeszcze na świecie

Nie było mnie jeszcze na świecie, ale jak sie pojawiłam takim go pamiętam taki w moim sercu zostanie... pełen radości i troski, pełen spokoju i miłości...rodzinny dom. Tu pozostawiłam cząstkę mojego serca, mimo wszystkim wydarzeniom, ta część mnie zawsze będzie mnie tam wzywała, czasem nie świadomie będę tam wracala... Do domu w którym zaczeła się moja historia, do scian które pamiętają moje uniesienia i upadki, które więdzą o mnie więcej niż kto kolwiek...dom

Wszystko zaczęło się 9 kwietnia 2010r w przeddzień katastrofy w smoleńsku, rozegrała się moja własna katastrofa, która pociągneła za sobą bieg przykrych wydarzeń, które w końcu doprowadziły mnie do tego punktu, w którym się znajduję. Jest to punkt pośredni pomiędzy 0 a dotarciem do nowego celu...jest to punkt pomiędzy piekłem w którym byłam i niebem do którego zmierzam,nazwany przeze mnie czyścem... po wszystkich przykrych wydarzeniach dotarłam tu: do Holandii, lecz to nie jest mój cel, to miejsce w którym się ukryłam przed bólem.
Gdy 9 kwietnia postanowiono zniszczyć moje wszystkie plany marzenia, moją całą przyszłość na którą pracowałam wiele lat. Wcześniej byłam szczęśliwym człowiekiem mieszkając na wsi odnajdowałam powoli swoje własne Ja, wraz z moim "dziubkiem" tworzyliśmy tam swoją przyszłość lecz jeden człowiek swoją głupota i egoizmem sprawił iż rozpoczeła się nasza tułaczka... musieliśmy opuścić swój dom pełen wspomnień i śladów obecności ludzi nieobecnych...musieliśmy zostawić matkę we łzach, która dokonała wyboru, musiałam zostawić wszystko co kocham z wyjątkiem mojego "dziubka" na szczęście on ruszył wraz ze mną w otchłań nowych wydarzeń to dało mi siłę. Tam w tym domu, w tych ogrodach w oczach mojego psa zostawiłam najlepszą cząstkę siebie, siebie którą znałam od dawna, którą lubiłam. Teraz zgubiłam siebie... i nie potrafię się odnaleźć... przestałam pisać wiersze, które rzeźbiły i otwierały moją duszę, przestałam marzyć...mieszkam w pokoju bez wyrazu, w białych ścianach smutnych i pustych jak dziś moja dusza... tęsknie najbardziej za sobą... miłość trzyma mnie przy życiu.