jubel.

Cza­sem nie jes­teś pe­wien na­wet te­go, czy włas­ne od­bi­cie w lus­trze cię nie oszukuje. 

Przyj­dzie dzień, kiedy los to właśnie z was zadrwi

Mój bałagan w po­koju jest adek­watny do nie porządku ja­ki pa­nuje w mo­jej głowie. Z po­kojem so­bie po­radzę, z myśla­mi już nie będzie tak łatwo. 

Kocham Cię. Ja­kie to dziw­ne. Po­noć to tyl­ko dwa słowa. Ni­by nic. Ale jak bar­dzo zmieniają życie. Inaczej zaczy­nasz pres­pe­rować. Inaczej zaczy­nasz myśleć. Inaczej już postępu­jesz. Two­je zacho­wanie rzu­ca się in­nym w oczy. Na­wet nie wiesz jak bar­dzo zwra­casz na siebie uwagę. W za­sadzie gdzieś podążasz, ale sa­ma nie wiesz dokąd. Cze­kasz, nie wiedząc na co. A to tyl­ko dla­tego, że czu­jesz og­romną ener­gie, która jak nar­ko­tyk tak moc­no uza­leżnia. Będziesz wchodzić w ten miłos­ny wir, jakże przedziw­nych myśli,doz­nań i roz­koszy. Miej tyl­ko nadzieję, że będzie to działało w dwie stro­ny. Kochaj­cie się nawza­jem. Za­kochuj­cie z każdym dniem i nocą na no­wo. Po pros­tu bądźcie ra­zem szczęśli­wi.

Nie żałuje żad­nej de­cyz­ji ani żad­ne­go dnia w swoim życiu. Z dob­rych się cie­sze ze złych jeszcze bar­dziej bo każda zła de­cyz­ja czy też zły dzień to cen­na lek­cja której nikt na tar­go­wis­ku nam nie sprze­da. 

Obeszliśmy się
bez słowa
cho­ciaż był
nam pisany
następny rozdział. 

Wiele się zmienia, ale nie mo­ja miłość.
Wciąż kocham Cię, tak sa­mo. 
To niesa­mowi­te, jak wiele człowiek jest w sta­nie wy­baczyć w imię miłości, nieprawdaż? 

Cza­sem le­piej trzy­mać się na mar­gi­nesie rozmowy 

Tak nap­rawdę umiera­my przez całe życie...

Dziś wszys­tko się skończyło. Nie było krzy­ku, łez, błaga­nia. Nie było nicze­go. Może tyl­ko ul­ga, że to ko­niec, ten praw­dzi­wy ko­niec, in­ny od wszys­tkich, które były za nami. 

To wiel­ka sztu­ka kiedy mężczyz­na pod­no­si ko­biecie ciśnienie na odległość. 

De­tale - po­wodują uśmiech i sieją w życiu zamęt.
De­tale- bez nich życie tak spo­koj­ne jak i szare. 

Za­pamiętam te dni kiedy czułam, że żyję&przy­dadzą się w trud­nych chwilach.

Życie jest zbyt krótkie by się użalać, i zbyt skom­pli­kowa­ne by je mar­no­wać, dla­tego nie war­to mar­no­wać ani chwi­li, jed­nocześnie nie daj­my się zwa­riować i żyj­my...by­le zna­leźć równo­wagę między życiem,a korzys­ta­niem z życia.