25.

Mam 25 lat i w zasadzie nie wiem co to oznacza. Wiem na pewno że nie wiem zbyt wiele i że na zewnątrz jestem całkiem silna i zdrowa, jak to mówią. Gorzej to wygląda gdy zajrzy się pod skórę, naczynia krwionośne przez które przepływa krew w niektórych miejscach są podgniłe i sądzą jad. Siatka układu nerwowego nie wygląda dobrze, gdzieniegdzie kłębią się one jak splątane kable nie będąc w stanie przesłać niczego dalej.

Mam 25 lat i zaskakujące jest to, że jest kilka rzeczy które mnie wzruszają mimo, że kiedyś to one były głównym powodem nienawiści i rozpaczy. Często mam tak, że zamykam oczy i przypominam sobie różne miłe rzeczy, jak na przykład śmiech Mamy i Beci, rozwiane włosy przez majowy wiatr, uśmiech Franciszka gdy nakłada mi na talerz tosty, szczekanie rudego małego grubiutkiego psa, mruczenie mojego kota, zdjęcie sprzed lat na którym moja przyjaciółka uśmiecha się od ucha do ucha, blask zachodzącego słońca nad Balatonem, -7 stopniowy mróz i ręka która trzyma moją rękę. Trzymam się tych wspomnień jak lin i staram się nie spaść w przepaść każdego dnia. Wiadomo, że sobie poradzę. Wszyscy sobie radzimy. Wszyscy idziemy do przodu, mozolnie stawiając kroki w przód.