z tęsknotą na świecie bywa tak różnie, że w sumie nigdy nie wiadomo kiedy się pojawi i do czego będziesz tęsknić. a ja tęksnię, jak nigdy przedtem za swoim krajem, za moją Polską i za moją małą Ojczyzną w Gostyniu. zawsze chciałam stamtąd uciec, nudziłam się, bywało niekolorowo, bo to obłudne i okropne miasteczko, położone na południu Wielkopolski. a jednak przyszły ostatnio do mnie dni i noce, w których myślami wracam do gostyńskiego rynku, do ulicy Poznańskiej, z którą zawsze jechałam to się cieszyłam, a podążając nią w stronę miasta byłam zdegustowana i zła, tak o po prostu z nienawiści do tych miejsc, które znam. a dziś i wczoraj i jutro pewnie też, tęsknię. tęsknię za domowym ogrodem, w którym mam kilka drzew wiśni ociężałych od czerwonych, kwaśnych bo kwaśnych jak cholera owoców. tęsknię za nocnym niebem usianym gwiazdami. za moim grubym kotem, za śmiejącą się głośno moją kochaną siostrą. tęsknię do Franciszkowych obiadków i do Jego uśmiechu. chcę już iść do chaty polskiej i kupić big milka na patyku. chcę tego i tęsknię za tym. eh.. mam nadzieję że się nie zawiodę. mam głęboką nadzieję.

tu w Anglii gorące dni mamy. jest okrutnie parno. nie porno hehe. mam nową dziarę, mam sukienkę na wesele i byliśmy dziś z przyjacielem na spacerze w praku Lwa. jutro znów do pracy, ale dasz radę Wera, jesteś kurewsko niezniszczalną kobietą. amen.