Stoję na dachu bloku, jakby na świata szczycie,
Tylko nie mogę skoczyć - czuję, że kocham życie.

Odwieczną zagadką było dla mnie uczucie samobójcy stojącego na dachu wysokiego budynku przy krawędzi. Dzisiaj już wiem co czują tacy ludzie. Widziałam to wszystko swoimi oczyma, widziałam ludzi, którzy kompletnie nie zwrócili na to uwagi, widziałam jak taki człowiek może czuć się niepotrzebny. I takie ma też wrażenie, że jest tylko małą nic nie znaczącą materią wśród nas wszystkich zgromadzonych. Że jest nikim przy ludziach. Chęć odejścia jest silniejsza od tego człowieka. Zawsze jednak myślałam, że samobójca boi się. Sama jednak stojąc na krawędzi dachu poczułam upust wszystkich złych emocji, jakbym sama chciała skoczyć i rzeczywiście miała tego dokonać. Wpadłam w trans, stałam i patrzyłam na ludzi z coraz większą pogardą. Jakby nie byli ludźmi, a w środku odczuwałam jedynie spokój. Tak jakbym wiedziała, że jeden krok wybawi mnie od tego wszystkiego. Nie wiem co się ze mną stało, bo poszłam tam w zupełnie innym celu, nie chciałam nigdzie skakać. A jednak coś dziwnego nienamacalnego pchało mnie o krok dalej. Pytanie co tutaj robię byłoby trudne, bo sama nie jestem w stanie tego pojąć. Coś pchało mnie w dół a coś kazało się cofnąć, tak jakby dwie strony mojego sumienia walczyły ze sobą i nie chciały zaprzestać, a żadna z nich nie potrafiła odpuścić drugiej. Stałam bez ruchu dobre 10 minut. I w pewnym momencie poczułam jak moja dusza wpada w ciało, choć nie odczuwałam wcześniej jej odejścia, aczkolwiek towarzyszyło temu tylko dziwne uczucie pustki. Nie wiem czy to dobry pomysł, by kiedykolwiek tam wracać. Ale uświadomiłam sobie w tej chwili, że ludzie niekoniecznie zabijają się z własnej woli. Choć tak na prawdę nie byłam nijak powiązana z tą sytuacją do teraz mam ciarki na plecach. Nie wiem czy NIGDY tam nie wrócę, bo nawet sobie nie mogę tego obiecać. No to na tyle dzisiaj. Cześć.

>ASK.<