"Tony ociekających bólem kamieni."

Boże, znów to robię. Coraz częściej zaczynam marzyć o tym żeby zniknąć. Żeby zatracić się w nicości, która nijak mi nie pomaga, a jednak z mojej perspektywy może być jedynym ukojeniem. Przecież mam wszystko, mam wokół ludzi, albo choćby jednego człowieka, któremu mogę ufać bez granic. Jest nim Hubert. Mam przy sobie kogoś kto oddaje mi się w całości na tacy i nie wymaga ode mnie nic w zamian choć i tak dostaje ode mnie tyle ile jestem w stani mu dać. Całe życie czuję się niespełniona, czegoś mi brakuje, czegoś chcę, ale nigdy nie wiem co to jest. I choć zawsze wydaje mi się, że już jestem blisko tego by odkryć tajemnice, którą kryje moja podświadomość nigdy mi się to nie udaje. Na siłę zawsze szukam dziury w całym, przez co jestem nieznośna. Nikt nie umie zozumieć moich oczekiwać względem wszystkiego co mnie otacza. Nikt już nie umie patrzeć mi w oczy, więc może to najlepszy moment by wziąć wszystko co potrzebne i zniknąć? Raniąc przy tym innych. No właśnie i tutaj kurwa pojawia się sytuacja w kórej żadna z dróg nie odpowiada mi w pełni. Stoję w miejscu i chyba zostanę tu całe życie, albo pozbędę się ludzi w najmniej bolesny sposób. Krzywda ze strony osoby na której nam zależy/ którą kochamy boli mniej niż jej śmierć, a skoro człowiek może Cię za coś znienawidzić to równoznaczne, że nie będzie po Tobie płakał. Zawsze zastanawiałam się jak to jest, że setki ludzi każdego dnia odbiera sobie życie, a jeszcze większa ich ilość umiera choć chce żyć. Gdyby samobójcy mieli takie perspektywy jak drudzy byłoby cudownie, a świat składałby się z szczęśliwych ludzi, ale co to za frajda żyć z takimi? O czym byśmy słuchali? O wymyślonych problemach odtwórców serioalowych ról. Tak bardzo mi źle, tak mi niedobrze, ale nikt nigdy nie zrozumie tego, że.......dziękuję, żegnam.

ask.fm