Rozdział 1 - Paryska pomyłka

Był wrzesień. Roku nieważne jakiego. Nieważne o jakiej godzinie. Nieważne też jakie miałam pod kusą spódniczką majtki i co on niósł w swojej niebieskiej torbie. 

Zdezorientowana niczym tak samo jak przed pierwszym razem stałam z dorobkiem swojego życia na paryskim lotnisku. Gdzieś parę kilometrów dalej miałam rozpocząć kolejny etap w swoim życiu. Gdzieś te parę kilometrów dalej stał uniwersytet, który wedle mojego ojca miał mnie wykształcić na najlepszego architekta na tej planecie. 

To był tylko zamysł. 

Mój plan był zupełnie inny. 

Poznać Paryż od tej drugiej strony, co wieczór pokazywać ogolone uda gdzieś między Moulin Rouge a starą ruderą nad Sekwaną, zakochać się, zapomnieć. 

Chciałam wziąć taksówkę. Tylko ona najprawdopodobniej wiedziała by, gdzie ma mnie zawieźć. 

Ja o Paryżu wiedziałam tylko tyle, iż stoi tam jakaś wieża, a faceci są najlepszymi kochankami (...) 

Dojechałam. 

Mieszkanie było małe, typowa francuska dziupla. Niby kanalizacja, ale zapach mało szczególny. Muszę jednak przyznać, że całkiem było tam przytulnie. Tatuś się postarał... chociaż raz w życiu. 

Rozpakowywać się, czy nie? Czy jeśli porozkładam ubrania na półkach będę już mogła rozkładać tu nogi? 

Dobra, lepiej na razie to zostawić. Najważniejsze to poznać tutejsze życie. Ciemne zakamarki, szalone melanże, palenie fajek i sączenie absyntu wśród duchów artystycznej bohemy zalegającej kiedyś w tych zaplutych kawiarniach. Trzeba wyjść, odetchnąć powietrzem o zapachu kawy i cebulowej zupy.

Ubrałam się odpowiednio. Nie mogłam sobie darować przyjemności naciągania ulubionych pończoch. Do tego jakaś kieca, na oko obowiązkowo tusz i czarna kredka. Myślę, że tak wyszykowana wtopię się w to miasto lepiej niż wciskając na łeb jakiś trywialny beret. 

Przeszłam kilka uliczek. Każda francuska i turystyczna wywłoka wygląda tak samo. 

Zdecydowałam powrócić do domu. Zmieniłam swój "image" na jeszcze bardziej wyniosły. Czerwona szminka dodała mi charakteru, a przewiewna, biała sukienka przez, którą widać było stojące na baczność sutki dodawała mi wręcz dziewczęcego wdzięku. Niewinna córa Korytnu ruszyłam na miasto po raz drugi. 

Czułam, że każde męskie spojrzenie dosłownie mnie pożera. 

Byłam dla nich nową przekąską, powiewem wschodniej urody zza żelaznej kurtyny. 

Lecz żadne przedpołudnie nie było mi w stanie zastąpić nadchodzącej nocy (...) 

Wyglądałam jak rasowa prostytutka. Jak dziwka z naklejonym napisem na czole " Robię za wpół darmo prawie w pół dobrze ". Lecz miałam w sobie resztki klasy. Resztki tej moralności, którą wpajali we mnie przez 19 lat rodzice. Wiedziałam, że przez pierwszą godzinę randki nie wypada iść do łóżka. Potem każda kolejna minuta oznacza, iż potencjalny kochanek musi ci zrobić następnego dnia śniadanie. 

Byłam chętna na francuskiego rogalika. I tego między nogami, i tego o poranku. Z tego też względu musiałam przez godzinę potencjalnej ochoty na seks zwyczajnie wstrzymać się. 

Wyszłam około godziny 23. Weszłam w ulice przepełnioną klubami, różowymi neonami i tanim seksem czyhającym w każdym zaułku (...) 

Tańczył tak nieporadnie, że nie mogłam na niego patrzeć. Z tego też względu za pewne musiał być słaby w łóżku. Nie odmówiłam jednak gdy postawił drinka. Potem drugiego, trzeciego, aż w końcu odważył się do mnie podejść. 

Był zestresowany jak mój pierwszy partner, przypominał chłopca, który właśnie rozdziewicza swoją koleżankę z podwórkowego trzepaka. Był taki jakiego tu w Paryżu na pewno nie szukałam. 

Jednak starał się dalej. Co raz to droższe drinki, co raz mocniejsze. 

Co raz to mocniej gubiłam się w swoich przekonaniach (...)