Jeszcze chyba nie zwariowałam? Nie wiem. Wciąż tkwię w bezsilności. Wyciągam swoją dłoń ku Tobie i nic się nie dzieje. Opuszczam ją, a ból paraliżuje mój ruch. Na koniuszkach palców widzę resztki swoich wspomnień. Odchodzą. Jak wszystko inne dotąd. Wtedy zamykam oczy. Coś wierci mi dziurę w brzuchu. Zupełnie tak jakby nienawiść do świata wyżerała moje wnętrzności. Czuję, że się duszę. Każdy oddech potęguje odczucie kłamstwa, jakim dotychczas mnie karmiono. Tłamszę to wszystko w sobie. Jestem cichym wulkanem. Wulkanem samotności, który usypia wszelkie bojaźnie. Nie powinno mi się ufać. Moje wilgotne oczy pozwoliły wreszcie poznać mi słony smak życia. Wypalam się. Odchodzi i radość. Już tylko opadną emocje i mogę poczuć się niezależna. Zaciskam pięści. Odrobina krwi spływa po moich delikatnych dłoniach. Już nie jestem nietykalna. Splamiłam swoją czystość. Z bólu. Z rozpaczy. Z kaprysu. I chcę tylko jednego. Chcę siły, by móc ponownie unieść swoją dłoń. I chcę Twojego dotyku. Nie czułości, a zwykłego poczucia, że jesteś tuż obok. Może odrobiny ciepła, bo marznę od środka. Bo we mnie panuje taka straszna i surowa zima. I ona pozwala przetrwać tylko tym najwytrwalszym. I wiesz... muszę Ci coś zdradzić. Mi już brak sił na to przetrwanie. Słyszę takt bicia serca, z każdą sekundą coraz ciszej i ciszej. Wnet rodzi się we mnie strach. Strach, że to już koniec, że właśnie nie daję rady i zatracam się w cierpieniu. A przecież ono miało mi tylko pomóc docenić szczęście. Wszakże teraz mnie niszczy. I czuję, że umieram od środka. Czuję jak tracę wszystkie marzenia. A miałam ich tak wiele. Jedynym z nich jest marzenie o zdrowym i rozsądnym sercu. Wiesz... takie niedoskonałe marzenie, które rodzi się w głowie, a potem przybiera na wadze i staje się sensem życia. Permanentnie patrzę w ten biały sufit, a pod paznokciami zostawiam raz po raz więcej swojego naskórka. Obieram się z brudu przeszłości. A przecież jestem tylko dzieckiem chorym na wrażliwość...