Bruno

Po prostu jest mi ciężko.

Odsunąć przeszłość i skupić się na teraźniejszości. Jednak jestem nieszczęśliwa. To znaczy jedna część mnie jest nieszczęśliwa. Jest pusta.

Inna część mnie jest szczęśliwa. Jest pełna motywacji i przeświadczenia, że te studia to strzał w 10.

Ludzie mnie wkurwiają. Słyszę ciągle "jesteś odważna, jesteś silna". Ale taka się nie czuję. Czuję się słaba. Podatna ta cholerną manipulację drugiego człowieka. Dlatego tak bardzo mnie to wkurwia. Najlepszym rozwiązaniem jest po prostu nie dopuszczanie aby ktoś stał się dla mnie ważny, bo wtedy staję się jego psem, wtedy tak łatwo mną manipulować. Odrażające. Na pewno jest coś lepszego ale ja nie wiem jak to zrobić żeby mną nie maniupulowano kiedy na kimś mi zależy. Więc dystans. Ucieczka. Tak. Taka odważna jestem.

Jestem egoistką. Wszyscy jesteśmy.

Piękny umysł to dar. I przekleństwo.

Osoba dla mnie najważniejsza? Ja.

Tak jak wczoraj siostrze powiedziałam, kiedy pozwoliłam aby ktoś był dla mnie ważniejszy ode mnie, wtedy wcześniej czy później to bolało. Ludzie nie potrafią korzystać z przywilejów. Czasem myślę, że przez to wszystko, przez to poczucie zranienia, tak się tego boję i wystrzegam, choć chyba nieświadomie, że wolę zamknąć się w świecie fibrylek i badań, i malować i głaskać koty i naprawdę w końcu zwariować. I teraz nie pozwolę i nie pozwalam aby ktoś był dla mnie ważniejszy ode mnie. Może dlatego nie ciekawią mnie związki? Traktuję je jako konieczność. Związek powstaje z miłości. A czym jest ta miłość? Ja już nie wiem, jeśli nie jest to oddanie części duszy drugiej osobie, a raczej uwspólnienie części duszy, to ja już nie wiem czym to jest. A już tym bardziej nie umiem stwierdzić, czy czuję.