Kocha, nie kocha, kocha, nie kocha, kocha!

Ogółem nie lubię kiedy ludzie sprejem niszczą mury miejskie, ale kiedy niszczą je takimi oto rysunkami, to nie jest tak źle. To jest nawet pocieszne, że wszyscy są miękcy i tęsknią do miłości.

dlaczego się porywam na głęboką wodę gdy nie umiem pływać? Dlaczego tak lubię ryzyko i cienki lód pod stopami? Bo liczę, że to mnie zahartuje, nauczy w końcu życia? Może.

Teraz jest dobrze. Widzę mankamenty Karola, widzę rzeczy, które mi trochę przeszkadzają, trochę smucą, trochę martwią, trochę niepokoją, ale widzę, że nie są one straszne i definitywne. Wiecie? Widzę.

Dawno nie czułam takich emocji gdy ktoś mnie całował po raz pierwszy. I takiego absolutnego poczucia kompatybilności w przytulaniu i spaniu razem. I przeświadczenia, że kurczę, ten człowiek niby nie jest jakiś niezwykły, a jednak jest wyjątkowy. Trochę mi smutno, że nie poczekałam aż się zakocham takim zakochaniem nastoletnim, takim motylkowym i słonecznym. Szybko poszło. Intensywnie. Zaskakująco.

A tak mocno sobie obiecałam, że nie wejdę w związek z kimś, kogo nie znam, kogo znam tak krótko... ale podejście "zobaczymy co się stanie" jest chyba silniejsze od rozsądku, uczucia są trudne do opanowania po tym jak się je już wypuści.