Kto ma wrócić, zawsze wraca.

I mam nadzieję, że to nasze wracanie będzie już na zawsze. W sensie, że za każdym razem będziemy wracać w to bezpieczne miejsce które mamy dla siebie. Że będziemy się za każdym razem rozumieć tak jak do tej pory, że nie będzie trzeba nic tłumaczyć, bo wszystko będzie wiadome.
To jedna z niewielu osób, które chciałabym mieć tak na dłużej. Bo trudno mówić u mnie o jakimś "na zawsze". Niestety. Ubolewam nad tym trochę.
Bałkany były nieziemskie, będę tam wracać. Powroty stają się dla mnie przyjemne. Do tej pory były raczej związane z tym, że byłam zmuszona do czegoś/gdzieś/kogoś wracać. A teraz sama na to czekam.

Zaczynam lubić swoje życie. Mimo że bardzo wiele brakuje mu do idealnego. Ale jest po mojemu, tak zakręcone jak tego chcę.


Wasza D.