Aparat vs. Pióro ;) 

Długo nic nie dodawałam.. To z powodu braku czasu. Niby opowiadanie, a właściwie powieść, została napisana do końca, a jednak dodawanie polskich znaków w tekscie jest po prostu czasochłonne. Dzisiaj krótko, ale mam nadzieję, że jutro będzie część dalsza..

Nie płakała, co by to dało? Stała się jak zwierze, które nie ma problemu czym się kierować w życiu. Nacisnęła wielki czerwony guzik, dzięki któremu wyłączyła swoje emocje. Nie kochała, nie żałowała, nie było jej smutno, wesoło. ''Każde emocje maja swoje kolory''-głosił napis na wielkim bilbordzie. ''Jeśli tak jest, to wokół mnie jest nicość''-pomyślała.

-Dzień dobry, nazywam się Karmelina Szczepaniak i nie mam co ze sobą zrobić, a jestem w ciąży...

-Lat?-Beznamiętny głos urzędniczki nie zrobił na niej wrażenia.

-19

-Gdzie Twoi rodzice?

-Wyrzucili mnie z domu.

-W którym miesiącu jesteś?-Żadne pytanie nie było wypowiedziane w sposób delikatny, a twarz wciąż miała ten nijaki wyraz. Nie zaszczyciła Karmel nawet jednym spojrzeniem, wciąż tępo wpatrywała się w jakieś dokumenty. Była wyjątkowo niesympatyczna i nieprzystępna, ale Karmel to nie obchodziło.

-4.

-Widać...-Odpowiedziała kąśliwie- Co się działo z Tobą przez ten czas?

-Mieszkałam u znajomego, ale dłużej zostać tam nie mogę.

-Nie masz jakiejś rodziny u której mogłabyś się zatrzymać?

-Nie.

-A ojciec dziecka?

-Siedzi w wiezieniu za gwałt na mnie.-Wciąż odpowiadała beznamiętnym tonem, wzorem urzędniczki, która słysząc to uniosła w końcu wzrok z nad papierów.

-Rozumiem..

-Wątpię.

-Widzisz, miejsca są ograniczone, ale na ta noc możesz się zatrzymać, zobaczymy co będzie dalej.-Kiwnęła głową. -Jeszcze jedno. Co chcesz zrobić z dzieckiem?

-Urodzę.

-Tak, wiem. Ale co dalej?

-Dalej? Nie musi się Pani martwic, moje dziecko będzie szczęśliwe.

Chciałam dodać część kiedy Karmel jest w tym domu samotnej matki, ale nie wiem jak tam jest xD a zamierzam jutro do takiego miejsca się udać, więc być może jutro wstawie opis pobytu głównej bohaterki w tym dość specyficznym miejscu ;)