Zieleń Nowych Czasów .  

Cześć (26.04)

Pamiętam, jak pisałam o tych głupich fotoblogach z głupimi kwiatami, ale teraz zrobię wyjątek i wstawiam oto te 2 w 1. To coś, coś pięknego, rośnie w moim ogrodzie, i nie mogę się na to napatrzeć. Gdybym słuchała na biologii w tamtym semestrze, może umiałabym powiedzieć co to za drzewa. Ale odpuściłam. Nie żałuję.

Uderzę głową o ścianę i nie pójdę jutro do szkoły. Pokroję się na kawałki. Zamknę się na 20 zamków w szafie i nie pójdę do szkoły. Nie mogę uwierzyć w to, że po przerwie świątecznej, przez długim majowym weekendem każą nam iść do szkoły, nawet na te cholerne 3 dni! Chociaż zawsze można uciec. Jest taka zajebista pogoda, nie dość tego, utrzymuje się już jakiś czas i myślę że będzie coraz lepiej. Ogarniacie to, że zaraz jest maj? Maj? Maj -> czerwiec?

Nic nie robię. Siedzę na tarasie, piję colę z kostkami wina (a przypominam, że alkohol jest cieczą, którą się nie zamraża) i patrzę się w słońce (z okularami przeciwsłonecznymi). Nie mam nic przeciwko, by to się nie kończyło.

Pamiętnik Narkomanki prawie przeczytany. Niezbyt polubiłam postać Baśki. Bardziej podobała mi się Christiane, przyćpana pyskata małolata z fantastycznym chłopakiem, który pragnął uchylić jej rąbka nieba, na swój ćpuński sposób. To sformułowanie Ju, mniej więcej. Czy na świecie jest więcej takich Detlefów? Oby...

Po obserwacji zachowań dookoła stwierdziłam, że ludzie często chcą stworzyć w drugim człowieku poczucie winy. Z powodu niewłaściwego (według wzbudzającego) zachowania. Lub tego, do którego ma się zastrzeżenia. Poczucie winy jako ukarania, uwolnienie się przed oskarżeniami z własnego sumienia, wyrzucenie złości i frustracji, chora satysfakcja? Czy poczucie winy zrzucane na kogoś jest niewłaściwym mechanizmem obronnym? Do różnych rozmyślań się dochodzi w noce takie jak te.

Dalszych ściśle określonych planów na wakacje nie mam. Jednak jeszcze co najmniej te paręnaście muszę wymyślić . Nie mogę zmarnować wakacji!

O N E, Pawła Krupki:

Na roziskrzonym deptaku

one spoglądają z dumą

na swe pyszne odbicia w lustrzanych witrynach próżności

Pukle długich włosów

łagodnie pieszczą rozgrzane ramiona

Blask szminki na wygiętych falistym kaprysem wargach

przypomina chłód wytwornych salonów

Smukłe czekoladowe łydki

frywolnie wyglądają spod zwiewnych nogawek

pastelowych spodni

Rozglądają się dumnie wokół

Świat wydaje się tak zachłanny

kiedy ma się osiemnaście lat

Nie muszą już bać się nikogo

dziadek ma już biedaczek niewiele do gadania

a dla ojca słowa

moralność przyzwoitość

lśnią blaskiem złota i pasty do butów

Zaraz pojawią się chłopcy

żaden nie przejdzie obok nich obojętnie

każdy coś powie

nic szczególnego wszyscy plotą te same androny

ale niektórzy mieli złote zegarki

i buty za sto tysięcy

Siedzenia w ich samochodach będą z pewnością miękkie i przestronne

Następny z moich ulubionych wierszy.

Www.formspring.me/walewasxd  gdyby ktoś miał jakieś pytania

Mia