I'm in trouble and in love

Czas biegnie zdecydowanie za szybko... Połowa roku już praktycznie za nami. Festyn w pracy udał się w stu procentach, co mnie cieszy. Występ naszych dzieciaczków na innym festynie również bardzo mnie ucieszył. Mój podopieczny uzyskał trzecie miejsce w jednym konkursie, co oczywiście napawa mnie dumą. Wycieczki wszystkie już za nami, została ostatnia na dniach. Wczoraj odebraliśmy jeszcze nagrodę za udział w innym konkursie, ale to już grupowo. Co tu dużo pisać, jestem dumna ze wszystkich moich dzieci. Żałuję, że rok się kończy i niektórzy po wakacjach pójdą do szkoły. Coś czuję, że wzruszę się na zakończeniu w przyszłym tygodniu...

Oczywiście nie zawsze jest cukierkowo, bowiem było sporo nerwów, dołków i niechęci do wszystkiego. O niespodziance na drodze, która koniec końców dobrze się skończyła nie wspomnę. Czasem myślę, że nie nadaję się do tego. Że mam za dobre serce i miękki tyłek. Jednak pojawiają się sytuacje i głosy, które mówią, że będzie dobrze, że jestem odpowiednią osobą na odpowiednim miejscu. Chcę w to wierzyć. Dziękuję oczywiście za wszystkie miłe słowa i sytuacje, które pokazują, że wcale nie jestem taka zła, za jaką co niektórzy mnie mają. Nie powiem, że to nie boli, bo bym skłamała. Wiem, że takie jest życie, ale ja zawsze wierzę w karmę, zawsze. I wierzę, niczym w bajkach, że dobro zawsze zwycięży. Taka już jestem i to się nigdy nie zmieni.

Udało mi się zrobić kompoty truskawkowe na zimę, kilka dałam moim rodzicom. Mężuś pozakładał kilka kamer i lampki, cudownie wyglądają wieczorem. Kupiliśmy również płytę indukcyjną, chociaż nie miałam kompletnie co do niej przekonania. Teraz już normalnie na niej gotuję. Powoli szykujemy się do zrobienia wjazdu na dworze, co oczywiście potrwa, ale trzeba to w końcu zrobić. Kiedyś zrobi się jeszcze naszą klatkę, ale nie wiem, kiedy ten czas nastąpi. Najważniejsze w sumie, że mam moich kochanych chłopaków, za których dziękuję każdego dnia. Reszta jakoś się ułoży, zawsze mam taką nadzieję.