Vita! 

Gdzieś głęboko w sercu, zrodziło się ogromne uczucie zwane miłością.
Nagle cos pęka.
Pęka z tak ogromna siłą, że nie jesteśmy w stanie opisać tego słowami.
Bezradność, bezsilność na zasadniczą ironię losu, która dotyka niejednego człowieka, a jednak boli tak bardzo, jakbyśmy przyżywali największy kataklizm życia, a to nazywa się STRACH.
Strach przed stratą ukochanej osoby i to właśnie 'Ona' zagnieździła się gdzieś głęboko w sercu.Przy tego typu emocjach następuję brak rozsądnego myslenia..'Pustka, która przepełnia wnetrze.Jedyne co możemy zrobić w takiej sytuacji, po czasie rozpaczy, goryczy i żalu, to pozwolić pdejść i patrzeć na szczęście wypełniające wnętrze drugiej osoby.
W takich momentach, człowiek obwinia sam siebie za sytuacje, która nastąpiła, ale przeważnie nie zauważa tego, że ona zrodziła się dużo wcześniej tylko nie byliśmy w stanie wtedy tego zauważyć, bo zwykle nie potrafimy docenić tego co mamy na wyciągnięcię ręki.
Najgorsze jest spoglądanie na drugą osobę z punktu widzenia trzeciej osoby.Wtedy uświadamiamy sobie ile dla Nas znaczyła.

"Mam coś, czego nie mam."

Dostrzegamy rzeczy, których nie potrafiliśmy zauważyć, a w rzeczywistości ta osoba niczym się nie różni.Wtedy pojawiają się wspomnienia i to one powodują wszechogarniający ból.Lecz nie możemy zmienić przeszłości.Jesteśmy zmuszeni dojrzeć do etapu samodzielności i zauważania świata zewnętrznego, ponieważ to MY i tylko MY kreujemy swoją przyszłość.

To MY obieramy sobie dalsze drogi."W górze dwa palce! Za tych co nie moga i tych co odeszli."