Tres Metros Sobre El Cielo 

Jakikolwiek jest dziś dzień. Czas dla mnie się zatrzymał. Codzinność pochłonęła mnie na tyle ze czas rozłożył moja zdolność do istnienia na łopatki. W biegu codzinnych spraw starasz sie pogodzić wszystko co istotne i dogodzić wszystkim istotniejszym osobom. Gubisz sprawy, które rysują zupełny kontur Twojej osoby. Chcąc chwycić szczyt straciłam grunt pod nogami, to co mnie utrzymywało, moją podstawę. Z dnia na dzień i z minuty na minutę staram się rozszyfrować to co spieprzyłam. Nie mogę. Rozkładam sytuacje na schematy i buduje projekt odnowy, nie wiedząc czy ma to jakikolwiek sens. Analizuję i ukladam wzory , z których powinna wyjść konkretna liczba , wynik, odpowiedz. Pochylam się nad tym co wieczór i nie widze nic po za białą kartką, nie ma odpowiedzi. Jeżeli skończyć z zawiłościami to mówiąc wprost. Spartaczyłam wszystko co miało sens, pogubiłam się, niedoceniłam, straciłam..przepuścilam "dopelnienie" mnie przez palce jak zwykly niepotrzebny piasek. Teraz żaluję. Co z tego ,że uśmiecham się do lustra kiedy we własnym odbiciiu widzę zmęczoną twarz i przestraszone oczy, Czy inni tez to widzą? Czy wystarczająco dobrze udaje? A co jeśli ja chce żeby ktoś to zauważyl? Najgorzej jest niewiedzieć. Nie. Najgorzej jest widzieć a nie potrafić nic z tym zrobić by było lepiej.

Tak przyznaję.

Spieprzyłam, nie wiem jak sobie poradzić.

echo.